Pierwsza konstrukcja wydaje się logiczna: wyrazy mogą być akcentowane na trzeciej sylabie, tak jak np. drogi mogą być dekorowane na trzecim kilometrze (mniejsza o to dlaczego). Na odwrót: ponieważ dziwnie byłoby mówić o drogach dekorowanych na trzeci kilometr, więc dziwne wydaje się akcentowanie na trzecią sylabę.
Ta ostatnia konstrukcja jest jednak dość rozpowszechniona, a słowniki normatywne jej nie ganią. Wybór między jedną a drugą jest więc raczej kwestią stylu niż zgodności z normą.
Przy okazji coś jeszcze: akcent pada na określoną sylabę, ale kładziemy go na określonej sylbie lub na określoną sylabę. Podobnie jabłko spada na trawę, ale kładziemy je na stole lub na stół. Konstrukcja z miejscownikiem eksponuje miejsce, konstrukcja z biernikiem – kierunek. Jeśli wyobrazimy sobie teraz, że akcentowanie polega na kładzeniu akcentu – w dosłownym sensie: biorę akcent i kładę – to może też dojdziemy do wniosku, że w pierwszej konstrukcji wymienionej w pytaniu chodzi o miejsce akcentu, a w drugiej – o kierunek ruchu „ręki”, która go kładzie. Mnie jednak (nie: Mi jednak) wydaje się to nadinterpretacją.