Nie ma takiej zasady, jak wspomniana. Imiona żeńskie odmieniają się zawsze, gdy kończą się na -a, w związku z tym w języku mówionym słyszy się najczęściej o Norze Jones, Sarze Jessice Parker itp. Kłopot w tym, że w pisowni mamy znak spółgłoski na końcu, a żeńskie imiona o spółgłoskowym zakończeniu są nieodmienne. Jeśli więc chcemy pozostawić końcowe -h w imionach żeńskich, musimy zrezygnować z ich odmieniania. Dobrym rozwiązaniem może być kompromis – polszczenie zapisu w przypadkach zależnych (jak w Pana przykładach).
Imiona męskie zakończone na -a lub spółgłoskę odmieniają się chyba bezwyjątkowo, toteż imię Jonah odmienimy w mowie jak imiona Barnaba, Bonawentura. W piśmie natomiast kłopot mamy jeszcze większy niż w przypadku imion żeńskich, bo możemy zapisywać formy mówione (Jony, Jonie, Jonę, Joną) lub dopisać końcówki do pełnej formy wyrazu (Jonaha, Jonahowi, Jonahem, Jonahu). W drugim wypadku dobieramy końcówki z innego wzorca odmiany.
Nazwom wyspy i marki herbat przypiszemy najprawdopodobniej rodzaj żeński, toteż będą się odmieniać jak imiona żeńskie.