W opowiadaniach i innych utworach literackich stosuje się małą literę nie przez wzgląd na wytrzymałość czytelnika, ale dlatego, że duża jest zarezerwowana dla korespondencji i niektórych uroczystych tekstów, np. nekrologów, laudacji i mów pogrzebowych (dwóch ostatnich jednak zwykle się nie czyta, tylko się ich słucha, więc kwestia litery staje się drugorzędna). Poezja nie jest wyjątkiem i jeśli wiersz nie jest wystylizowany na list, nekrolog, mowę pogrzebową, laudację itp., jeśli nie zawiera zwrotu do Boga (np. Ciebie, Panie) ani osoby godnej najwyższego szacunku, to zaimki drugiej osoby, a także wyrazy pan i pani pisze się małą literą, np. „Ale, proszę pani, czy to przeszkadza prawdziwej miłości?/ Pani pozwoli, że ją do domu odprowadzę…” (J. Tuwim, Colloquium niedzielne na ulicy).