zapis nazw przedmiotów szkolnych i kierunków studiów
Za moich czasów :-) wszystko pisało się małą literą, ale teraz obserwuję znaczną rozmaitość zapisów – wszystko małą, wszystko dużą, początek dużą, reszta małą, czy też np. po słowie kierunku (nawiązując do przykładu powyżej) dwukropek, a potem cudzysłów i nazwa kierunku pisana jak tytuł czasopisma.
Z góry dziękuję i pozdrawiam,
Ola Wołoszczuk
1.09.2005
1.09.2005
Byłabym wdzięczna za informację odnośnie obowiązującej obecnie pisowni nazw kierunków studiów, specjalności na tych kierunkach oraz wykładanych przedmiotów. Chodzi rzecz jasna przede wszystkim o małe / wielkie litery. Jak poprawnie powinny być napisane np. stwierdzenia typu: pierwszy polski podręcznik do metod organizacji i zarządzania, podręcznik adresowany do studentów kierunku zarządzanie i marketing? Za moich czasów :-) wszystko pisało się małą literą, ale teraz obserwuję znaczną rozmaitość zapisów – wszystko małą, wszystko dużą, początek dużą, reszta małą, czy też np. po słowie kierunku (nawiązując do przykładu powyżej) dwukropek, a potem cudzysłów i nazwa kierunku pisana jak tytuł czasopisma.
Z góry dziękuję i pozdrawiam,
Ola Wołoszczuk
Wprawdzie reguły pisowni nie rozstrzygają tego problemu wprost, ale też żadna z zasad zapisu wielkimi literami nie może mieć tu zastosowania. Stąd wniosek, że nazwy kierunków studiów, specjalizacji akademickich należy zapisywać małymi literami, tak samo jak nazwy przedmiotów szkolnych, np. język polski, zarządzanie i marketing, specjalizacja nauczycielska. Zapisy wielkimi literami mogą wystąpić tylko w nazwach własnych, np. Wydział Zarządzania i Marketingu.
Różne zapisy spotykane w komunikacji publicznej są rezultatem wolności publikowania i osłabienia kontroli (fachowej, redaktorskiej) nad słowem publikowanym. Sam problem ortograficzny i chwiejność pisowni są znane od dawna. Pamiętam, że sam się zastanawiałem w szkole podstawowej, jak zapisywać nazwy przedmiotów, bo spotykałem różne zapisy, a słowniki ortograficzne nie dawały odpowiedzi.
Różne zapisy spotykane w komunikacji publicznej są rezultatem wolności publikowania i osłabienia kontroli (fachowej, redaktorskiej) nad słowem publikowanym. Sam problem ortograficzny i chwiejność pisowni są znane od dawna. Pamiętam, że sam się zastanawiałem w szkole podstawowej, jak zapisywać nazwy przedmiotów, bo spotykałem różne zapisy, a słowniki ortograficzne nie dawały odpowiedzi.
Jan Grzenia, Uniwersytet Śląski
