Szkoda, że nie przytoczył Pan zdania, w którym do takiego zbiegu owych znaków interpunkcyjnych miałoby (mogłoby?) dojść. Zasadniczo pytajnik zastępuje znaki interpunkcyjne oddzielające, co oznacza, że gdyby miało dojść do takiego zbiegu znaków, pytajnik pozostawiamy, a przecinek, średnik i kropkę pomijamy, np.

Gdzie pałasz? gdzie pałasz? (S. Żeromski)
O Sienkiewiczu? słowami Sienkiewicza? (A. Nowaczyński)
Pytania te, wywodzące się z rzymskiej retoryki Kwintyliana, tworzą następujący schemat: kto? co? kiedy? gdzie? dlaczego? jak? (J. Maziarski)

W pierwszych dwóch przypadkach pytajniki zastąpiły znak przecinka (świadczy o tym mała litera po pytajniku), a w przykładzie trzecim znaki zapytania zastąpiły kolejnych pięć przecinków oraz kropkę zamykającą całe zdanie.
Podobnie rzecz ma się z wykrzyknikiem, por. „Dzieci! proszę o ciszę!”. Oczywiście można sobie też wyobrazić sytuację, w której w zdaniu wymieniane są tytuły jakichś publikacji, które to tytuły kończą się wykrzyknikiem bądź pytajnikiem. Wówczas znaki te stanowią element składowy tytułu, a kolejne tytuły, by zaznaczyć ich samodzielność, oddzielamy przecinkami, por. „Nie znał autorów następujących publikacji: Mój syn mordercą?, Kocham i cierpię!, Noce i dnie”.