Nie było takiej formy w dawnej polszczyźnie.

Rzeczownik ucho – podobnie zresztą jak oko i ręka – miał oprócz liczby pojedynczej i mnogiej także liczbę podwójną (tzw. liczba mnoga podwójna lub dualis), która służyła do wyrażania podwójności lub parzystości. Mianownik liczby podwójnej rzeczownika ucho przyjmował formę uszy (zazwyczaj w zn. ‘część ciała występująca parzyście’), a mianownik liczby mnogiej – formę ucha (zazwyczaj w zn. ‘uchwyty’, por. ucha garnka).

Liczba podwójna miała jedynie trzy formy: jedną dla mianownika, biernika i wołacza, drugą dla dopełniacza i miejscownika, trzecią dla celownika i narzędnika. Deklinacja rzeczownika uszy wyglądała w dualis następująco:

• M. uszy, D. uszu, C. uszyma, B. uszy, N. uszyma, Ms. (o) uszu, W. uszy.
  

W XVI stuleciu liczba podwójna zanikła w polszczyźnie. Rzeczownik ucho został włączony do deklinacji typowej dla wyrazów pluralnych, przy czym we wzorcu odmiany doszło do połączenia niektórych form liczby podwójnej z formami liczby mnogiej. Mianownik, dopełniacz i biernik dawnej liczby podwójnej (czyli uszy, uszu) utrzymały się, lecz w celowniku pojawiła się forma uszom (zamiast: uszyma), w narzędniku – uszami (jako oboczna do: uszyma), a w miejscowniku – (o) uszach (zamiast: (o) uszu).

Współcześnie – w zależności od znaczenia – wyraz ucho przyjmuje w liczbie mnogiej odmienne formy, por.

• ‘narząd słuchu’ lub ‘małżowina’: M. uszy, D. uszu (rzadziej uszów), C. uszom, B. uszy, N. uszami albo uszyma, Ms. (o) uszach, W. uszy;
• ‘uchwyt’ lub ‘otwór w igle’: M. ucha, D. uch, C. uchom, N. uchami, Ms. (o) uchach, W. ucha.