Szanowna Pani,

istotnie, ostatnia porada (w naszej poradni) na temat słowa gościni pochodzi z 2011 roku. Jej autor, prof. Mirosław Bańko pisał o nim dość przychylnie, zaznaczając jednak, że słowo to jeszcze nie upowszechniło się w języku oficjalnym.

Obecnie pojawia się ono w przekazach medialnych o wiele częściej niż 10 lat temu, a to zapewne dlatego, że coraz bardziej się z nim oswoiliśmy. Oczywiście, nie znajdziemy go w pismach prawicowych, ale też wyszło poza krąg mediów wyłącznie lewicowo-liberalnych. Powoli (bardzo powoli) staje się słowem neutralnym, tzn. nienacechowanym dyskursywnie, niezdradzającym poglądów nadawcy. Myślę, że dzieje się tak nie tylko z powodów światopoglądowych, lecz także ze względu na funkcjonalność. Otóż forma żeńska słowa gość okazuje się potrzebna w takich zdaniach, w których należałoby ją umieścić w pozycji podmiotu. O ile bowiem zdanie Moim gościem jest pani Anna jest poprawne gramatycznie, o tyle już użycie formy męskiej (gość) jest niemożliwe, gdy ma ona być podmiotem. Niepoprawne (i dziwaczne) bowiem są zdania: Mój gość powiedziała i Moja gość powiedziała, a zdanie Mój gość powiedział odnosi się do mężczyzny. Część z nas posługuje się słowem gościni (oraz innymi feminatywami) niezależnie od tego, co sądzi o potrzebie zachowania symetrii płci w języku, gdyż jest ona funkcjonalna, daje możliwość wyrażenia treści, której nie wyrazi forma męska.

A oprócz tego gościni jest słowem utworzonym poprawnie, o czym zresztą pisał w swej poradzie prof. Mirosław Bańko.

Łączę pozdrowienia