Jeszcze raz o pisowni niby (jako partykuły)
15.06.2018
15.06.2018
Mam wątpliwość co do porady: https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/O-pisowni-czastki-niby;18198.html. Czy w drugim przykładzie niby nie jest partykułą, a nie przedrostkiem: „(…), który niby [jako] turysta, niby [jako] badacz historyk (…)”? W pierwszym przykładzie także wydaje mi się, że chodzi o nieco inną funkcję niby. Coś jak: „nieco polska, nieco niemiecka”, „ni to polska, ni to niemiecka”, „niby to polska, niby to…”. Czy zatem w obu przypadkach pisownia rozdzielna nie byłaby odpowiednia?Owszem, taka interpretacja również wchodzi w grę, dlatego przyznaję, że można napisać niby rozdzielnie: Skomplikowana i złożona historia Dolnego Śląska znalazła swoje odbicie w dziesiątkach legend i podań. Ich proweniencja jest różna: niby polska, niby niemiecka, ale zarówno jedna, jak i druga ma na pewno ludowe korzenie. Tak samo możliwy wydaje się zapis: Jedną z legend próbował stworzyć złotoryjanom nie Polak, ale pół Niemiec, pół Szkot, który niby turysta, niby badacz historyk przemierzał złotoryjską ziemię.
Maciej Malinowski, Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie
