Najpierw uwaga natury ogólnej. Nierzadko korespondenci Poradni, pytając o zagadnienia interpunkcyjne, przysyłają wyimki ze zdań, co do których mają wątpliwości, lub surogaty wypowiedzeń typu: Nie coś, żeby coś, ale coś… I bądź tu człowieku mądry i pisz wiersze. Wielokrotnie tego typu konstrukty nie mają jednoznacznej interpretacji – właśnie z uwagi na brak kontekstu składniowego, tudzież znaczeniowego. Tymczasem korespondenci oczekują od nas, ekspertów, rozstrzygnięć zero-jedynkowych. Ponieważ nie zawsze się da orzekać w jednoznaczny sposób, opatrujemy nasze odpowiedzi rozmaitymi określeniami, które łagodzą stopień pewności określonego sądu (zasadniczo, z reguły, może być, jeśli…, to… itd.). Nie możemy bowiem wykluczyć, że znajdzie się kontekst językowy, który zaprzeczy jednoznacznie sformułowanemu sądowi.
Co się zaś tyczy trzyelementowej konstrukcji nazwano, jak następuje. Pozwoliłem sobie napisać, iż może ona być fragmentem wypowiedzenia złożonego (tu nie kończył się mój wywód wbrew temu, co sugeruje Czytelnik), w którym pierwszy człon ma charakter nadrzędny wobec drugiego, podrzędnego i wobec tego taką konstrukcję rozdziela przecinek.
Możemy sobie tymczasem wyobrazić zupełnie inne wypowiedzenie (np. występujące w dialogu), w którym wystąpią te same trzy elementy, lecz nie będzie między nimi bezpośredniego związku składniowego, a postawienie przecinka będzie wynikało z zastosowania zupełnie innej reguły, por. np.
Nie wiem, jak ją nazwano, jak następuje jej przedłużenie, też nie wyjaśniono.