Tobey
Jak należy odmieniać w piśmie imię aktora, który nazywa się Tobey Maguire? Wymawiamy je identycznie jak imię Toby, więc pewnie w wymowie będziemy odmieniać Tobiego, z Tobim itp., ale wzrokowo wydaje się, że powinno być raczej Tobeya, z Tobeyem niż Tobey’ego, nie mówiąc już o z Tobeym. Czy więc jest tak, że inaczej odmieniamy je w mowie, a inaczej w piśmie?
23.02.2010
23.02.2010
Szanowni Państwo!Jak należy odmieniać w piśmie imię aktora, który nazywa się Tobey Maguire? Wymawiamy je identycznie jak imię Toby, więc pewnie w wymowie będziemy odmieniać Tobiego, z Tobim itp., ale wzrokowo wydaje się, że powinno być raczej Tobeya, z Tobeyem niż Tobey’ego, nie mówiąc już o z Tobeym. Czy więc jest tak, że inaczej odmieniamy je w mowie, a inaczej w piśmie?
Rozbieżności fleksyjne pomiędzy formami pisanymi a mówionymi obcych nazw własnych są dobrze znane (por. np. nazwiska Raleigh, Rooney), wiele ciekawych przykładów znaleźć można w archiwum naszej poradni, np. ten dotyczący imion żeńskich zakończonych na -h.
Tu mamy przypadek dość podobny, bo formy mówione powinny mieć końcówki przymiotnikowe, skoro w mianowniku wymawiamy [tobi]. Ortografia zaś sugeruje występowanie -j na końcu, co powinno prowadzić do odmiany rzeczownikowej. Nie jest to na szczęście problem nowy, a więc łatwo znaleźć analogię, przywołując nazwy Berkeley (nazwisko), Harley (nazwa firmowa od nazwiska), Stanley (imię), które odmieniamy rzeczownikowo, czemu sprzyja spolszczona wymowa z końcowym [ej].
W piśmie należałoby w takim razie stosować formy DB. Tobeya, C. Tobeyowi, N. Tobeyem, Ms. Tobeyu. Wówczas mogłoby też tak być w mowie, ale wymagałoby to wymowy [tobej], którą w świetle powyższych przykładów należałoby uznać za dopuszczalne spolszczenie. Gdyby jednak wydawało się to nie do przyjęcia, trzeba będzie w mowie imię to odmieniać przymiotnikowo, a więc tak jak nasze Antoni.
Tu mamy przypadek dość podobny, bo formy mówione powinny mieć końcówki przymiotnikowe, skoro w mianowniku wymawiamy [tobi]. Ortografia zaś sugeruje występowanie -j na końcu, co powinno prowadzić do odmiany rzeczownikowej. Nie jest to na szczęście problem nowy, a więc łatwo znaleźć analogię, przywołując nazwy Berkeley (nazwisko), Harley (nazwa firmowa od nazwiska), Stanley (imię), które odmieniamy rzeczownikowo, czemu sprzyja spolszczona wymowa z końcowym [ej].
W piśmie należałoby w takim razie stosować formy DB. Tobeya, C. Tobeyowi, N. Tobeyem, Ms. Tobeyu. Wówczas mogłoby też tak być w mowie, ale wymagałoby to wymowy [tobej], którą w świetle powyższych przykładów należałoby uznać za dopuszczalne spolszczenie. Gdyby jednak wydawało się to nie do przyjęcia, trzeba będzie w mowie imię to odmieniać przymiotnikowo, a więc tak jak nasze Antoni.
Jan Grzenia
