Szanowny Panie,
osią nieporozumienia jest sformułowanie „inwencja autora”, które się pojawiło w pytaniu korespondentki i do którego nawiązałam w odpowiedzi. Inwencję pojmuję jako ‘pomysłowość, wynalazczość, twórczość’, zgodnie zresztą z definicją słownikową, i uznałabym ją za synonim pomysłowości, ale chyba nie: zamysłu. Zgodzę się, że hierarchia składników zdania zależy od intencji autorskiej, ale nie powiedziałabym, że jest zależna od pomysłowości twórcy tekstu. Intencję bowiem wiążę z planem, celowością, a pomysłowość – raczej ze swobodnymi skojarzeniami i działaniami, które z planem mają niewiele wspólnego, raczej pojawiają się, nierzadko przypadkowo czy wtórnie, podczas jakiejś czynności.
Moją intencją (sic!) było zwrócenie uwagi na to, że ze zdaniem, o które pytała korespondentka, wiążą się dwa rozwiązania interpunkcyjne: jeden przecinek (jeśli zamysł autorski był taki, że wyrażenie nieco mniej sławna jest przydawką) – albo: dwa przecinki (jeśli zamysł autorski był taki, że wyrażenie to jest dopowiedzeniem). Zależało mi na podkreśleniu, że to są dwa alternatywne rozwiązania, pozornie tylko (tzn. tylko powierzchniowo) podobne do stanowiska: „pierwszy przecinek obligatoryjny, drugi – fakultatywny”. Tak powiedzieć nie możemy (nawet jeśli z pozoru wydaje się to sensowne), bo takie rozwiązanie nie ma odniesienia do zasad interpunkcyjnych.
Jeśli nie było to jasne w mojej pierwszej odpowiedzi – przepraszam. Mam nadzieję, że sprawa teraz stanie się bardziej klarowna.

Z wyrazami szacunku