Wyraz jedyny jest zasadniczo przymiotnikiem, a partykułę przeczącą nie z przymiotnikami piszemy łącznie. Wyjątek stanowi sytuacja, kiedy partykuła nie jest nie tylko zaprzeczeniem tego przymiotnika (podobnie jak i każdego innego), lecz także wprowadza przeciwstawienie, por. np.

niejedyny, ale: nie jedyny, lecz jeden z wielu

niedobry, ale: nie dobry, lecz wprost idealny

Tymczasem w swojej poradzie z 2005 r. prof. M. Bańko omawia przypadek, w którym partykuła nie nie stanowi zaprzeczenia samego przymiotnika, lecz całej konstrukcji opartej na rzeczowniku, użytym w funkcji orzecznika. W takich sytuacjach partykułę nie jako wykładnik zaprzeczenia piszemy rozdzielnie przed tego rodzaju rzeczownikami, por. np.

Nie sztuka gniewać się (= Nie jest sztuką gniewać się)

Można sobie wyobrazić konstrukcje mocno kolokwialne, w których taki rzeczownik w funkcji orzecznika jest określany przez przydawkę przymiotnikową, która poprzedza tenże rzeczownik. W takiej sytuacji partykuła nie stanowi negację całego wyrażenia opartego na rzeczowniku, a nie tylko negację przymiotnika. Czy w takim wypadku obowiązuje pisownia łączna, czy rozdzielna partykuły nie? Normy ortograficzne nie rozstrzygają tej kwestii jednoznacznie. W opinii prof. M. Bańki właściwsza byłaby pisownia rozdzielna, por.

To nie jedyne inspiracje (= To nie są jedyne inspiracje)