Wyraz trochę występuje we współczesnej polszczyźnie zasadniczo w dwóch funkcjach – liczebnika (zaimka liczebnego nieokreślonego) oraz przysłówka.

W tej pierwszej funkcji komunikuje o niedużej ilości rzeczy lub osób bądź o niewielkim stopniu natężenia cechy lub stanu. Wymaga określeń rzeczownikowych w dopełniaczu, a w wypadku rzeczowników policzalnych – dopełniacza liczby mnogiej, por. np. trochę chleba, czasu, kiełbasy, majeranku, odpoczynku, ostrożności, pieniędzy, szmalu, żywności; trochę ludzi, fachowców, informacji. Jako liczebnik trochę nie może się łączyć z przymiotnikiem polski, używanym w funkcji rzeczownikowej w znaczeniu ‘język polski’. Polski nie jest bowiem ani rzeczą, ani osobą, ani cechą (por. trochę ostrożność), ani również stanem (por. trochę odpoczynku).

Jako przysłówek trochę jest – jak wszystkie wyrazy będące tą częścią mowy – przede wszystkim modyfikatorem czasownika, przymiotnika (ale nie tego w funkcji rzeczownika) lub innego przysłówka. W zdaniu pełni funkcję okolicznika, por. np.

• Martwiła go (w jakim stopniu?) trochę choroba matki.
• Zmęczył się (w jakim stopniu?) trochę zbyt szybkim mówieniem.
• Od miesiąca ma (w jakim stopniu?) trochę lepszą pracę.
• Naprawdę wyglądało to (w jakim stopniu?) trochę inaczej.

W przywołanych w pytaniu zdaniach o znajomości języków trochę jest – jako okolicznik – określeniem czasownika znać (w jakim stopniu? – trochę), bez względu na szyk poszczególnych członów zdania (mamy bowiem w polszczyźnie szyk swobodny), por.

• Polski trochę znam.
• Polski znam trochę.
• Trochę polski znam.
• Trochę znam polski.
• Znam polski trochę.
• Znam trochę polski.

A zatem wszystkie wypowiedzenia z nazwami języków w dopełniaczu są niepoprawne. W zdaniach tych trochę jest modyfikatorem czasownika znać, który z kolei wymaga dopełnienia w bierniku, por. znać (co?) polski, niemiecki, angielski (w jakim stopniu?) trochę.