W słownikach Doroszewskiego, Kopalińskiego, wyrazów obcych PIW-u z 1959 są wyrazy galomania, galoman, galofob. Tymczasem https://sjp.pwn.pl/ i inne nowe słowniki PWN-u podają wszystkie te wyrazy wyłącznie pisane przez ll, bez obocznego wariantu przez l (choć nadal przez jedno l: galo-italski, galicyzm). Skąd te rozbieżności i jak ocenić pisownię (jednak) galofob?

Chciałabym dowiedzieć się, jakie jest pochodzenie wyrazu „koniądz”, obecnego w co starszych słownikach (i tekstach) i oznaczającego bodajże skandynawskiego wodza. Czytałam w niektórych miejscach, że ma to być jakieś starodawne zapożyczenie z języków germańskich, skąd pochodzić ma słowo ksiądz, ale np. "Poradnik Językowy" 2/1950 sugeruje, że jest to wytwór Stefana Żeromskiego. I faktycznie najstarszy utwór, gdzie ten wyraz udało mi się znaleźć, to „Powieść o udałym Walgierzu” Żeromskiego. Czy jest to faktycznie jego twór, a w tym czy innym przypadku na jaki wyraz możemy wskazać jako źródłosłów? Szwedzkie „konung”?