Mój problem: jeśli piszę o S(s)tarym M(m)ieście i nie mam na myśli konkretnej dzielnicy, której nazwa to Stare Miasto, tylko historyczny centralnie położony obszar miasta, to powinienem używać pisowni z wielkiej czy z małej litery? Pisownia z małej litery (stare miasto) jest uzasadniona z racji tego, że nie mamy do czynienia z nazwą własną. Z drugiej strony, pisząc z litery małej, ryzykujemy, że czytelnik określenie stare miasto odbierze jako stare miasto (w sensie ilości lat).

Dlaczego staro-cerkiewno-słowiański albo cerkiewnosłowiański? Takie zapisy notuje m.in. Wielki słownik ortograficzny PWN.

Dzień dobry, proszę o rozwianie wątpliwości dotyczących odmiany słowa stasimon i epeisodion.
Czy, analogicznie do epeisodia, można w mianowniku liczby mnogiej używać formy stasima (obok stasimony) ? Czy forma epeisodiony (obok epeisodia) jest poprawna?

Pozdrawiam
Agnieszka Matus

Czy w języku polskim istnieje słowo szarm?

Szanowni Państwo,
zastanawiam się, czy podpunkt b) reguły [180] WSO odnosi się także do przymiotników, tj. do takich przykładów jak szczęśliwy nie szczęśliwy, pracować musiał. Słyszałem, że wyrażenie typu pogodna nie pogoda… uznaje się za skróconą wersję przeciwstawienia pogoda albo nie pogoda i stąd taka pisownia. Skoro tak, to chyba tak samo jest w przypadku przymiotników i zapis powinien wyglądać tak, jak napisałem, prawda?

Z wyrazami szacunku
Czytelnik

Imiona zdrabnia się rozmaicie, np. jedno imię może mieć kilka tak niepodobnych zdrobnień jak Dorek i Teoś (oba od Teodor). A co ze zdrobnieniami innych wyrazów? Czy jakieś zasady mówią, że np. zdrobnienie od jamnik to tylko i wyłącznie jamniczek, a nie żaden mniś, jamnio czy jamek? A może wyrazy mają po kilka, ale nie dowolnych, lecz „ściśle określonych” zdrobnień (od jamnik – jamniczek i jamniś, od poradnia – poradeńka i poradniusia) na tych kilku koniec?
Ostatnio poproszono mnie o rozstrzygnięcie, jak brzmi zdrobnienie od podłoga. Nie potrafiłem sobie wyobrazić innej wersji niż podłóżka, ale też nie wiedziałem, czy to jest w ogóle do rozstrzygania, bo może każdy ma prawo zdrabniać po swojemu, byle odbiorca zrozumiał?
Jest też problem, kiedy wybrać -ik, a kiedy -ek? Leksykonik czy leksykonek? – wydaje się, że oba są dobre, ale jednak mamy kotek (nie kocik) oraz akcik (nie aktek).
Zdarzają się też zdrobnienia od nazw geograficznych: Warszawka i Krakówek to formy ze słownika ortograficznego, ale czy swego czasu były jedynymi do wyboru? Jaką postać miałyby Polska, Hiszpania, Zakopane, gdyby ktoś z jakichś względów potrzebował je zdrobnić? Czy takie zdrobnienia pisane małą literą mają inne znaczenie niż pisane dużą?
Czy to wszystko są jeszcze „formy potencjalne”, czy już „neologizmy”?

Moje zapytanie dotyczy wyrażenia średniozaawansowany. Kiedy piszemy je łącznie, a kiedy oddzielnie (np. przy określaniu poziomu znajomości języka obcego która forma jest słuszna)?
Z góry dziękuję za odpowiedź.

Jak zapisać skrótem nazwę kościoła pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra i Pawła i pod wezwaniem Świętych Piotra i Pawła?
Czy skrót św. św. stosuje się, kiedy towarzyszy kilku pojedynczym osobom, czy także kiedy towarzyszy jednemu rzeczownikowi w liczbie mnogiej, jak to się ma w przypadku apostołów?
Czy mogę skracać wezwanie Krzyża Świętego i Ducha Świętego?

Jak powinno się pisać nazwę stolicy Estonii? Encyklopedia podaje, że Tallinn, a słownik ortograficzny, że Tallin. Żadne z tych źródeł nie wspomina o oboczności.

Dzień dobry!
Jestem muzykiem i chciałabym się dowiedzieć, czy włoskie określenia notacji muzycznej powinniśmy odmieniać przez przypadki. Przykładowo: „Nie! Tam nie było staccata (staccato?)”, „Tam gdzie masz te glissanda (glissando?) […]”, „Teraz gramy od allegretta scherzanda/adagia cantabile (allegretto scherzando/adagio cantabile?)”.