Mam kłopot z aborygenami. „Słownik wyrazów obcych” PWN podaje dwa znaczenia tego słowa – pierwotni mieszkańcy danego kraju, głównie Australii; ludność rdzenna, tubylcy. Dziś najczęściej stosuje się je jednak w odniesieniu do rdzennych Australijczyków (przypomnijmy sobie tekst pierwszego listu elektronicznego Jana Pawła II). Czy w związku z tym dopuszczalna jest pisownia Aborygen (wielką literą) w odróżnieniu od aborygena – tubylca niekoniecznie australijskiego (zdecydowanie małą literą)?
Pozdrawiam i życzę miłego tygodnia
Elżbieta

Szanowni Państwo,
interesuje mnie odmiana słowa abrakadabra. Czy od wspomnianego wyrazu można utworzyć liczbę mnogą? Na dyktandzie – w uczelni – pojawił się fragment: „(…) mamrotane półgłosem abrykadabry”. Jeżeli nie istnieje forma mnoga: czy tworzenie jej jest błędem wystarczająco istotnym, by żądać bezwzględnego uznania zapisu bądź usunięcia części zdania?
Z poważaniem
Czytelnik

Moje pytanie dotyczy poprawności utworzenia i w ogóle przydatności słowa absmak. Wydaje mi się, że przedrostek ab- nie ma takiej samej funkcji co przedrostek nie-, więc nie ma sensu tworzyć obok niesmaku synonimiczny mu absmak.
Pozdrawiam

Witam,
tym, co mnie szczególnie razi, a czego zwłaszcza w mediach jest pełno, jest sformułowanie absolutnie. Z zajęć językoznawczych wyniosłam wiedzę, że słowa tego można prawidłowo używać jedynie w zaprzeczeniach. Tymczasem wkoło słyszę, że coś jest absolutnie piękne, wspaniałe itd. Proszę o poradę, bo w tym całym chaosie już sama zaczynam wątpić w swoją ciężkim wysiłkiem zdobywaną wiedzę.

Dzień dobry!
Proszę o odpowiedź na pytanie, czy prawidłowe jest posługiwanie się w języku prawniczym terminem abuzywna dla określenia (identyfikacji) klauzuli niedozwolonej. Określenie abuzywny stosowane jest zamiennie z terminem niedozwolona lub nieuczciwa w literaturze prawniczej i orzecznictwie sądowym.
Z góry dziękuję za odpowiedź.
R. Stec

Gdyby ktoś powiedział zdanie: „Polka ulega reklamom, inwestuje w cudowne specyfiki i urządzenia, aby być piękną”, to zapewne nie budziłoby ono niczyich wątpliwości. Ale to zdanie zostało niedawno wypowiedziane przez znanego psychologa w l. mn.: „Polki ulegają reklamom (…) aby być piękne”. Czy nie powinno ono kończyć się słowami aby być pięknymi? I skąd ta asymetria: po łączniku w formie czasownika być jest tendencja do używania w l. poj. przymiotnika w narzędniku, a w l. mn. w mianowniku?

Szanowni Państwo!
Zastanawia mnie łączliwość czasownika uwierzyć z partykułą aby. Czy zdanie „Nie mogę uwierzyć, aby to było możliwe” nie oznacza 'Muszę nie wierzyć, aby to było możliwe'? Być może do określenia przedmiotu niewiary, zamiast pożądanych skutków niewiary, należałoby stosować partykułę że, czyli „Nie mogę uwierzyć, że to jest możliwe”?
Pozdrawiam serdecznie.

Witam.
Mam pytanie dotyczące poprawnej pisowni. Czy można stosować wielkie litery w całych słowach w celu zwrócenia uwagi na dany wyraz? Np. „Mam ochotę na TEN film”.
Z góry dziękuję za odpowiedź.
Pozdrawiam

Szanowni Państwo,
jeden ze słowników (prawdopodobnie jedyny, który w ogóle podaje formę dopełniacza l. mn.) każe w rozmowie o pewnych egzotycznych owocach posługiwać się formą aceról. Co Państwo sądzą o postąpieniu w ten sposób ze słowem wyraźnie obcym, w Polsce używanym chyba dość krótko i niezbyt często?

Acha się pisze [przez] ch czy samo h?