Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN podaje oboczne postacie Ms. lp. wyrazu dobro (o dobrze jest rzadszym wariantem regularnego o dobru), nie uwzględnia jednak hasła piękno. Czy i tu dopuszczalna jest oboczność miejscownika liczby pojedynczej?

Co to właściwie znaczy mówić piękną polszczyzną? W jednym z wywiadów dziennikarka Katarzyna Dowbor wyznała, że jej syn Maciej „mówi piękną polszczyzną, co było przestrzegane w naszym domu”. Czy piękna polszczyzna to unikanie wulgaryzmów, słów potocznych, wyrażeń slangowych itp.? Za to silenie się na wykwintność wypowiedzi z Mickiewiczem czy Słowackim w ręku? Staram się mówić przede wszystkim poprawnie, prosto i zrozumiale, ale czy powinienem też kłaść nacisk na jakieś piękno wypowiedzi?

Dzień dobry,

Które z poniższych zdań jest poprawne:

„Ależ jest pani piękna” czy „Ależ pani jest piękna”?

Według mnie obydwa są poprawne, jednak ostatnio spotkałam się z opinią, że po partykule wzmacniającej powinien znajdować podmiot, a dopiero potem orzeczenie. Niestety, osoba, która tę opinie wygłosiła, nie potrafiła powiedzieć, dlaczego.

Z góry dziękuję za odpowiedź i pozdrawiam.

Czy mówienie bardzo pięknie jest błędem?

Pozdrawiam serdecznie i bardzo proszę o odpowiedź
Łukasz S.

Który zapis jest poprawny: ul. Piękna 6 a czy ul. Piękna 6 A?
Zdzisław Wojciechowski

Poprawnie będzie: Kobieta jawi się piękna czy jawi się jako piękna?

Z poważaniem
Czytelniczka z Warszawy

Chciałem zapytać o poprawność takich form: Chciałbym być bogaty i piękny oraz Chciałbym być bogatym i pięknym. Wydaje mi się, że obie są poprawne, ale im dłużej się zastanawiam tym więcej mam wątpliwości. Czy w przypadku formy żeńskiej: Chciałabym być bogata i piękna / Chciałabym być bogatą i piękną będzie miała zastosowanie ta sama zasada? Tutaj opcja z narzędnikiem wydaje mi się nieco mniej naturalna.
Będę bardzo wdzięczny za rozwianie moich wątpliwości.

Szanowni Państwo,
czy można zaczynać zdanie od niemniej, skoro raczej należy unikać rozpoczynania od jednak? Wiem, że niemniej i jednak mogą występować w swoim bezpośrednim sąsiedztwie – taką formę znajduję też na stronie Poradni – niemniej wydają mi się one jednak raczej bliskoznaczne.
Z góry dziękuję za pomoc.

Wikipedia podaje, że transkrypcja McCune’a-Reischauera jest „najpopularniejszym na całym świecie sposobem latynizacji alfabetu koreańskiego w pracach naukowych”. W Encyklopedii PWN czy w Wikipedii, które są bliższe opracowaniom naukowym niż literatura piękna, te koreańskie nazwy i nazwiska pisze się „prościej”, bez liter ze znakiem brewis. Jak wobec tego ocenić stosowanie transkrypcji M.R. w polskim wydaniu tłumaczonej z koreańskiego powieści? Potraktować to jako zaletę czy wadę?

W Newsletterze Poradni Językowej PWN przeczytałem ostatnio post na temat wątpliwości co do odmiany neologizmu „słowisień” w wierszu J.Tuwima.

Odpowiedź eksperta zawiera analizę gramat. zdania „A przez liście kraśnie pęk słowiśnie”, z której wynika, że słowo „kraśnie” jest w tym zdaniu czasownikiem w os. 3, słowo „pęk” — rzecz. w mianowniku, zaś słowo „słowisień” - rzecz. w bierniku.

Przyznam, że mam kłopot z tym zdaniem. W zrozumieniu nie pomaga mi przytoczona analiza. Czy „kraśnie” w bezokol. to „kraśnieć”? Jeśli tak, to dlaczego nie ma tam „kraśnieje”? Czy to również neologizm? Dlaczego „słowisień” ma tu być w bierniku? Czy dopełnienie przy „pęk” nie powinno być w dopełniaczu?