Zastanawiam się, czy istnieje reguła dotycząca tłumaczenia akronimów na język polski. Np. nie posługujemy się akronimem od oryginalnej pisowni CCCP (Союз Советских Социалистических Республик – Sojuz Sowietskich Socjalisticzeskich Riespublik), tylko ZSRR (Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich), natomiast używamy akronimu NKWD (Народный комиссариат внутренних дел – Narodnyj Komissariat Wnutriennych Dieł) zamiast LKSW (Ludowy Komisariat Spraw Wewnętrznych), USA zamiast SZA (Stany Zjednoczone Ameryki), RFN (Republika Federalna Niemiec) zamiast BRD (Bundesrepublik Deutschland).

Dzień Dobry,

chciałbym zapytać o poprawną pisownię nazw poprawek do Konstytucji Stanów Zjednoczonych.

W polskiej prasie (ale także w literaturze) panuje w tej sprawie kompletny bałagan: spotyka się pisownię:

- wielkimi literami, np.:

„…reguluje to Trzynasta Poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych”

- małymi:

„…reguluje to trzynasta poprawka…”

- albo w formie mieszanej:

„…Trzynasta poprawka…”

- albo nawet:

„…trzynasta Poprawka…”

Która wersja jest poprawna?

Szanowny Panie,
Czy poprawne jest zdanie: „Głównym producentem i eksporterem ziarna kukurydzy są USA”, czy może lepiej napisać „(…) jest USA” lub „(…) są Stany Zjednoczone Ameryki Północnej”?

Z poważaniem,
Stanisław Samborski
SGGW Warszawa

Szanowna Poradnio,
czy powinno się mówić na Alasce czy w Alasce? Dominuje forma z przyimkiem na. Alaska jednak jest stanem, a te łączą się z przyimkiem w. Co prawda, mówi się na Florydzie, ale stan ten leży na półwyspie. Alaska nie. Co może być więc przyczyną? Czy jest to zapożyczenie z rosyjskiego ze względu na pochodzenie nazwy? A może fakt, że Alaska jest stanem stosunkowo od niedawna?
Paweł

Jak odmieniać nazwę geograficzną Yap? Czy należy mówić na wyspie Yap, czy też można odmieniać nazwę: na Yapie?

Dzień dobry.
Czy na końcu fragmentu tekstu poprzedzającego cytat blokowy stanowiący kontynuację zdania z tekstu zasadniczego zostawia się przecinki i myślniki? Na przykład:

Były to liczne pytania[,]

[?] w których autor zawarł?

Dziękuję i pozdrawiam

Dzień dobry,
wiem, że po formie narzędnikowej liczebników zbiorowych przepisowo następuje forma dopełniaczowa, ale chodzi mi o to dlaczego. Czy jest jakaś przyczyna umotywowana albo historią, albo analogią? Wydaje mi się, że tu „powinna’’ działać zasada zgody, konkretnie: dwojgiem ludźmi, a nie dwojgiem ludzi.
Serdecznie
Oscar E. Swan

Szanowni Państwo!
Przepraszam za swoją dociekliwość, ale mam jeszcze jedno pytanie dotyczące dialektu śląskiego. Gdyby historia była dla Śląska łaskawsza i dialekt śląski miałby większy wpływ na formowanie się polszczyzny ogólnej, to co mógłby on do niej wnieść, jak bardzo taki ewentualny wpływ mógłby ją zmienić i czy kształt, a także norma polszczyzny ogólnej różniłyby się wówczas znacznie od stanu obecnego?
Proszę Państwa o cierpliwość.
Z poważaniem
Filip Cerkaski

Chciałem zapytać o użycie myślnika, a konkretnie o to, kiedy przed tekstem ma stać pojedynczy myślnik, a kiedy tekst ma być otoczony myślnikami. Np. w takim zdaniu:

Nowela opowiada o chorobie ojca i o lęku jego dzieci – Kacpra i Małgosi (–) o stan jego zdrowia.

Albo:

Biegł za nim myśliwy – jego sąsiad (–) oraz trzech chłopców.

Czy w takich sytuacjach drugi myślnik jest obowiązkowy?
Pozdrawiam

W kręgach wyznających zasady języka wkluczenia (z ang. inclusive language) często pojawia się wyrażenie kryzys bezdomności. Proszę powiedzieć mi, czy jest to pleonazm. Osobiście skłaniałbym się ku temu, iż wspomniany idiomatyzm nie należy do błędów językowo-logicznych, a to dlatego że bezdomność może być także wyborem. Ponadto Słownik języka polskiego PWN przy haśle bezdomność podaje lapidarną definicję, która nie nazywa tak tego stanu.

Z góry dziękuję za odpowiedź.

Pozdrawiam

Mario Kiliński