O ile mi wiadomo, praktyka redaktorska w powieściach przynajmniej w niektórych wydawnictwach jest taka, że wszystkie liczby w dialogach muszą być zapisane słownie.

Prowadzi to, w moim odczuciu, do dialogów, które sie naprawdę bardzo ciężko czyta. Przykład: Nielegalni Severskiego, str. 718:

- Dwudziestego pierwszego marca tysiąc dziewięćset sieddmendziesiątego trzeciego roku wystawiłem dokumenty dla (...)

Tymczasem już na str. 719 narrator pisze:

"Obaj doskonale wiedzieli, jaką wartość ma zielony notatnik (...) z 1953 roku"

W moim odczuciu zapis słowny dużych liczb jest zwyczajnie nieczytelny.

Skąd się wzięła ta praktyka?

Czy przymiotnik zdewastowany może znaczyć 'skrajnie smutny, pogrążony w żałobie'? W słowniku nie znajduję takiego znaczenia, ale filozof, który zawsze wyraża się bardzo starannie, tak go użył. Nie wiem, czy to dopuszczalna metafora, czy kalka z angielskiego/francuskiego devastated/ devasté.

Pozdrawiam serdecznie

D.

Szanowni Państwo,

spotkałam się ostatnio (w artykule naukowym) z użyciem wyrażenia: „imię własne w formie pełnej, zdrobnionej lub spieszczonej”. W tym wypadku zastosowałabym raczej określenie „zdrobniały” (np. wyraz zdrobniały, forma zdrobniała imienia). Czy użycie określenia „zdrobniony” jako komponentu terminu językoznawczego jest dopuszczalne? Z góry dziękuję za komentarz.

Łączę wyrazy szacunku

Agnieszka G.