Szanowni Państwo,
chciałem zapytać o odmianę nazwiska francuskiego matematyka Etienne'a (nie jestem pewny, jak się wymawia to imię) Bézouta. Z WSO wynika, że z racji spółgłoski na końcu nazwisko odmieniamy, tak jak to zrobiłem, mimo że w mianowniku jest [bezu]. Tymczasem matematycy wszędzie piszą i mówią o twierdzeniu Bézout. Mamy tutaj wybór czy jednak w starannych tekstach powinniśmy odmieniać?
Z wyrazami szacunku
Czytelnik

Dzień dobry,

ostatnio moi koledzy z pracy zaczęli na pożegnanie mówić „tymczasem”, co jest zgodne z definicją „tymczasem III” dostępną na stronie PWN-u, jednak nie do końca dla mnie intuicyjne. Nie rozumiem, skąd wzięło się użycie tego słowa w tym kontekście. Tutaj jest moje pytanie — jaka jest etymologia tego słowa w tym kontekście? Czy to jest skrót od jakiegoś dłuższego pożegnania typu „tymczasem póki się nie widzimy, to trzymaj się”?

Z góry dziękuję za odpowiedź.

Szanowni Państwo!
Proszę o pomoc w zaproszeniu na ślub dla zaprzyjaźnionego księdza. Ksiądz jest doktorem habilitowanym oraz nadano mu tytuł kapelana Jego Świątobliwości. Zastanawiam się, czy użyć formy: Rev. ks. dr hab. … Spotkałam się również z formą Czcigodny.
Proszę o pomoc.

Droga Redakcjo,
czy w pracy poświęconej katechetyce tytuły źródeł: Katechizm Kościoła Katolickiego (i określenia synonimiczne: katechizm współczesny albo watykański) oraz Katechizm Rzymski (Katechizm szesnastowieczny, Soboru Trydenckiego) powinny być pisane kursywą (nie dotyczy określeń synonimicznych), jako tytuły, czy też wystarczy jedynie zapis z wielkiej litery? W materiale źródłowym znalazłam formy drukiem prostym i z wielkiej litery także odnośnie zapisów synonimicznych.
Pozdrawiam.

W tygodniku teraz koszalin (sic!) dziennikarz popełnił komentarz, w którym podjął temat jakości polszczyzny. Przywołał wypowiedź posła S. Wziątka, który w audycji radiowej miał powiedzieć, iż „nie można pozwolić na tak niskie emerytury i renty, za których nie można wyżyć”. Dziennikarz słusznie zwrócił uwagę na błąd, z tym, że stwierdził przy tym, iż „powinno być za które”. Moim zdaniem i on się myli, właściwą formą jest tutaj z których. Czy mam rację, Droga Poradnio?

Ostatni bardzo modne jest słówko vintage, i to nie tylko w dziedzinie mody. Co dosłownie oznacza vintage? Z jakiego języka pochodzi to słowo i skąd w ogóle się wzięło (od czego)? Proszę w miarę możliwości o krótką historię tego słówka.

Czy z faktu, że istnieje w polszczyźnie wyraz walidacja, należy wyciągnąć wniosek, iż należy także zaakceptować czasownik walidować i utworzony od niego imiesłów zwalidowany? W języku angielskim takie wyrazy pochodne występują i prawdopodobnie pod jego wpływem w różnych tekstach możemy się zetknąć np. ze zwalidowaną metodą. Czy nie poprawniej mówić jednak o metodzie zatwierdzonej?

Z góry dziękuję i pozdrawiam.

Szanowni Państwo,

w moim mieście przyznawane jest wyróżnienie o nazwie złoty wawrzyn. Podczas jego wręczania konsekwentnie stosowana jest odmiana złotego wawrzyna. Gdy zapytałem, dlaczego dopełniacz przybrał tutaj formę wawrzyna, a nie – jak głoszą słowniki –wawrzynu, usłyszałem, że powodem jest to, iż występuje on symbolicznie, w nazwie własnej.

A gdyby nagrodą był  złoty dom? Czy mówilibyśmy wtedy o przyznawaniu  złotego doma?

Mam pytanie dotyczące słowa wchodzić. Jest ono bardzo powszechnie stosowane w moim regionie, ale czy jest ono poprawne? Przykładowe zdanie: Wchodzisz do pokoju czy poczekasz tutaj? Czy mówiąc to słowo, będę dobrze zrozumiany i czy nie będzie ono powodem śmiechu w towarzystwie, kiedy np. wyjadę na drugi koniec Polski?
Dziękuję i pozdrawiam :)

Chciałabym dowiedzieć się, jaka jest poprawna pisownia wyrażenia Wesołych Świąt. Wiele osób pisze oba człony dużymi literami. Czy jest to poprawne?