„,(…) pomijając błędnie wypowiadane słowo wziąć – mówi się wziąść – zmiękczamy końcówkę, aby nie była to forma hiperpoprawna, a błędna”. Na taką wypowiedź, wygłoszoną w dość autorytatywny sposób, natrafiłam w Internecie i przyznam, że zgłupiałam. Od zawsze żyję w przekonaniu, że zarówno w pisowni, jak i w wymowie w wyrazie tym nie ma żadnego [ś]. Jestem w błędzie?
Pozdrawiam.
Anna

Jak właściwie należy wymawiać słowo wziąć? W mowie potocznej spotykamy zarówno końcówkę -ć jak i -ść. Czy obie są dopuszczalne?
Pozdrawiam i życzę sukcesów w 2002 roku wszystkim pracownikom Redakcji.
Iwona Iwona

Szanowni Państwo,
czy tę linijkę mogłem rozpocząć od wielkiej litery(,) mimo że nie jest to początek zdania(,) ze względów graficznych, jak w zwykłym liście? Dlaczego kiedy na zakończenie tej wiadomości złożę Państwu szczere wyrazy szacunku, będę mógł oddzielić je od podpisu jedynie wykrzyknikiem, a przecinkiem już nie? Wykrzyknik wydaje mi się zbyt emocjonalny i słyszałem, że w tej sytuacji pozostaje mi nieoddzielanie tych części żadnym znakiem. Tak też uczynię.
Z wyrazami szacunku
Czytelnik

Chciałbym zapytać o pewne niekonsekwencje pojawiające się w waszych odpowiedziach dotyczących odmiany nazwisk zakończonych na -x. W odpowiedzi zatytułowanej Cezex… czytamy: „Po drugie zaś, inne słowa zakończone literą x, w szczególności nazwiska, nadal trzeba odmieniać po staremu, np. Rex, Rexa, Rexowi, Rexem, ale Reksie (przykład przytoczony w komunikatach Rady Języka Polskiego przy Prezydium PAN, nr 2 z 2001 roku)”. Natomiast w odpowiedzi Lex Pani K. Sobolewska radzi odmieniać nazwisko Hendrix – Hendriksa. Jak więc należy odmieniać nazwiska zakończone na -x?

Szanowni Państwo,
W jednym z artykułów w Wikipedii dotyczącym chemii natrafiłem na następujące zdanie: „Przy rozpisywaniu reakcji redoks na poszczególne akty utleniania i redukcji, tradycyjnie stosuje się znak «=» dla podkreślenia, że akty te są tylko zapisem «buchalteryjnym» i nie symbolizują realnie występujących reakcji elementarnych”.
Zastanawiam się, czy zasadne jest tutaj użycie przymiotnika buchalteryjny i czy można go uznać za synonim przymiotnika umowny.
Z poważaniem
DZ

O datach: chodzi mi o zapis daty jako 7. 05. 2009 (ze spacjami po kropkach). W Poradni zapis ten nie występuje jako poprawny. Znajoma nauczycielka (nawiasem mówiąc córka znanego krytyka lit. z Wrocławia) uznaje w pracach zapis 7.05.2009 (czyli bez spacji po kropkach) za niepoprawny. I uznałbym to za dziwactwo, gdyby nie to, że w książce pt. Poradnik korespondencji użytkowej prof. R. Pawelca daty zapisywane są w ten sposób – 13. 06. 2009 r. Który zapis jest bardziej poprawny? Skąd się wziął?

Szanowni Państwo!
Mam dylemat interpunkcyjny odnośnie do formy zapisu dialogów ujętych w cudzysłów w obrębie jednego akapitu. Czy po cudzysłowie zawsze dajemy kropkę, nawet jeżeli wypowiedź kończy się pytajnikiem lub wykrzyknikiem?
Przykład: „Czy widziałeś wczoraj Tomka?” „Nie widziałem.”
Czy w ogóle taka forma zapisu dialogów jest poprawna?

Serdecznie dziękuję za odpowiedź
Monika Jastrząb

Dzień dobry, mam pytanie, jak zapisywać w tekście poszczególne wypowiedzi (w cudzysłowie czy od pauz, wszystkie tak samo czy różnie?): 1) wypowiedzi w czasie teraźniejszym (np. - A jak ona wygląda - zapytałam); 2) rozmowy zapisane w czasie przeszłym (- Musisz mnie odwiedzić - mówił. - Ale tato, wiesz, że nie mogę - odpowiadałem; lub: Ojciec powtarzał mi: - Weź się lepiej do roboty!), 3) fragmenty korespondencji z internetowych czatów (np. - Jesteś tam? - pytałem jej. - Jestem - odpowiadała).

Ucząc dzieci w klasie pierwszej, napotkałam problem w głoskowaniu dotyczący ch/h. Chodzi konkretnie o to, jaki zapis głoski przyjąć w tłumaczeniu dzieciom – czy głoskę tę zapisujemy literą h czy dwuznakiem ch? Na fonetyce rozgraniczaliśmy sposób zapisu tej głoski ze względu na jej dźwięczność lub bezdźwięczność, ale zapis fonetyczny po pierwsze nie pokrywa się z literami alfabetu w tym przypadku, po drugie jest zbyt skomplikowany dla dzieci w tym wieku.
Pozdrawiam.

Szanowni Państwo,

uprzejmie proszę o opinię, jaki zapis imion papieża w tekście naukowym będzie najlepszy – z ukośnikiem, półpauzą, ze spacjami, bez nich, a może jeszcze inny?

„Joseph Ratzinger/Benedykt XVI”

„Joseph Ratzinger / Benedykt XVI”

„Joseph Ratzinger–Benedykt XVI”

czy też "Joseph Ratzinger – Benedykt XVI”

Czy w tym przypadku zapis to jedynie kwestia przyjętej konwencji?

Z serdecznością

Czytelnik Poradni