Witam.
Ostatnio zasłyszałem opinię, że w języku pisanym uważa się teraz za poprawne łączenie nie- z czasownikami. Zdaję sobie sprawę, iż język nie pozostał w swojej pierwotnej postaci po dziś dzień, ale taki pomysł wydaje mi się równie absurdalny, jak propozycje „wyrzucenia” CH na rzecz H – ażeby się wszystkim, którym się nie chce zastanowić nad pisownią, żyło łatwiej.
Czy Państwu wiadomo coś na ten temat? Ja nic o tym wcześniej „niesłyszałem…”.
Pozdrawiam!

Witam!
W Słowniku ortograficznym z zasadami gramatyki wydawnictwa Park z 2005 roku znajduję zapis: „oh! oho!”. Oh znajduję w starym Słowniku języka polskiego Doroszewskiego, ale z odesłaniem do och, nie do oho. Późniejsze słowniki notują już tylko och. W korpusie PWN widzę, że w jego pełnej wersji jest 111 wystąpień oh. Obawiam się jednak, że dzisiejsze oh to kalka z angielskiego oryginału, choć słownik Parku wskazuje równoważność oh z oho. Proszę o opinię.
Pozdrawiam.

Chciałbym skonsultować odmianę rosyjskich nazwisk z zakończeniem "-ich", "-ych", np. Podlesnych, Czernych, Chamuckich, Szackich, Ilinych. Czy te nazwiska w języku polskim odmieniamy? Liczę na Państwa arbitraż w tej sprawie.

Pozdrawiam,

Rafał Tomkowiak

1. Czy formy takie, jak robiłoś, robiłom, to wymysł scrabblistów, czy też ma to jakieś „głębsze” uzasadnienie?
2. Dlaczego poprawnie jest huj i chuj, a z przymiotników tylko chujowy (według OSPS [Oficjalnego słownika polskiego scrabblisty – Red.])?
3. Dlaczego w słowniku jest np. peugeot, a łada i wiele innych nie?

Witam!
Chciałbym się zapytać, czy stosowanie apostrofu w przypadku odmiany francuskiego imienia Pierre (np. Pierre'a) jest konieczne. Spotkałem się w starszej literaturze z formą Pierra zamiast Pierre'a. Czy brak apostrofu w tym wypadku należy uznać za błąd?
Pozdrawiam, A.Ch.

Dzień dobry. Wśród młodzieży (ale nie tylko) można czasami usłyszeć frazę oznaczającą rozbawienie, brzmiącą /hue hue/ lub raczej /hłe hłe/. Wydaje się, że jest to forma zbliżona do „ha, ha” czy „he, he”. Jakkolwiek rozumiem, że słowo to nie znalazło się w słownikach języka polskiego, to jaki powinien być jej językowo poprawny zapis? Hłe, chłe, hue, chue? Naturalnie wygląda chłe, lecz chyba trudno uzasadnić rozpoczęcie od „ch”. Byłbym wdzięczny za Państwa opinię.

Po co komu ortografia? Często słyszę takie pytania, szczególnie chętnie zadają je młodsi użytkownicy języka polskiego. Czy mógłbym prosić o kilka trafnych argumentów merytorycznych na poparcie sensu zróżnicowanego pisania ó i u, ch i h, ż i rz, ą o om itd.? Będę wdzięczny.
Pozdrawiam.
Piotr Kresak

Jeśli rozmawiają lub piszą do siebie osoby A i B i jeśli A powie lub napisze coś, co jest oczywiste, kończąc swoją wypowiedź słowem prawda?, to czy odpowiedź jednym słowem Prawda jest w takiej sytuacji prawidłowa? Na przykład:
A: — Hak nie piszę się przez ch, prawda?
B: — Prawda
Czy odpowiedź jednym słowem Prawda jest wystarczająca, żeby było poprawnie?
Pozdrawiam

Szanowni Państwo,

skąd się wzięła niekonsekwencja w tworzeniu przymiotników „dzierżawczych” na bazie zmiękczającego „j” od słów z ostatnią spółgłoską „g”? Regularnie jest boży od Bóg czyli wymiana g—ż zgodnie z regułą pierwszej palatalizacji. Podobnie buldoży od buldog, innych przykładów nie kojarzę. Jednak od wróg mamy wrogi - skąd tu miękkie g, czyżby analogia do przymiotników zwykłych, niedzierżawczych takich jak błogi? W każdym razie regularny przymiotnik wraży (choć z rusycyzmem cerkiewnym) wyszedł z użycia. Znowuż od papuga jest papuzi, całkiem nieregularnie — a może wg wzorca takiego jak w ptak—ptasi?

Proszę o naświetlenie tego problemu.

Łukasz

Dzień dobry,

jeśli mała restauracja ma w swojej ofercie tylko pierogi może być nazywana pierogarnią, jeśli zaś taka restauracja miała by tylko do zaoferowania racuchy będzie się nazywać racucharnią czy racuszarnią. Pytanie zainspirowane tym, że w zdrobnieniu występuję zamiana ch -> sz (racuch -> racuszek).