Szanowni państwo, która wersja będzie poprawna?

1. Życzę Ci Piotrze, żebyś zawsze miał z kim chodzić na spacery.

2. Życzę Ci, Piotrze, żebyś zawsze miał z kim chodzić na spacery.

Z góry dziękuję za odpowiedź.

Dzień dobry,
mam pytanie dotyczące afektonimów – jaka jest geneza tego słowa, od jak dawna funkcjonuje w języku polskim i dlaczego tak trudno znaleźć je w słownikach? Rozumiem, że pierwszy człon pochodzi od słowa afekt, ale bardziej kojarzy się mi to z negatywnymi emocjami (por. zabójstwo w afekcie), a nie z „czułymi słówkami”. Dlaczego takie „miłe” słówko brzmi tak groźnie?
Pozdrawiam całą Redakcję i życzę wszystkiego najlepszego w Nowym Roku,
Agnieszka

Moje pytanie tyczy się słowa agitować. Czy można powiedzieć, że kasjerka, która namawia nas do zakupu różnych towarów, informuje nas o promocjach, agituje nas? Czy to słowo można rozumieć jako po prostu namawianie do czegokolwiek, czy jest jednak zarezerwowane do przekonywania kogoś do danej ideologi, opcji politycznej?

Dzień dobry,

w jaki sposób powinno się zapisywać dłuższe odpowiedzi w wywiadzie? Czy cała odpowiedź stanowi całość i nie wprowadzamy w jej obrębie akapitów? Czy przy dłuższej odpowiedzi można kolejne jej części (jeśli pytanie dotyczyło kilku kwestii) zaczynać od nowego akapitu?

Dziękuję i pozdrawiam

Ewa

Mam kłopot z potwierdzeniem w źródłach nazwy Akwin (od św. Tomasza z Akwinu). Nie ma jej w encyklopediach, poza formą dopełniacza występującą przy imieniu świętego. Naturalnym mianownikiem wydaje się być Akwin, jednak przypuszczam, że cała fraza św. Tomasz z Akwinu powstała tak dawno, że niekoniecznie musiało być wtedy tak jak dzisiaj. A w innych językach jest Aquino. Podobne wątpliwości budzi św. Paweł z Tarsu (Paolo di Tarso).

Jak poprawnie należy akcentować w przypadkach zależnych (oczywiście poza celownikiem) i w liczbie mnogiej słowo alergik? Czy zaliczyć je pod względem akcentowania do takiej grupy, co np. prawnik i ratownik, czy do takiej, jak np. matematyk i fizyk?

Szanowni Państwo,

zwracam się do Państwa z prośbą o radę. Czy można gdzieś (najlepiej w Internecie) znaleźć reguły dotyczące zapisu polskiego (ewent. korzystającego z alfabetu łacińskiego) nazw, nazwisk i innych wyrażeń pochodzących z języków orientalnych i egzotycznych oraz języków używających azbuki?

Dziękuję bardzo i pozdrawiam.

Ireneusz Hyrnik

WN PWN

Często system informatyczny ogranicza możliwość stosowania wyrazu zgodnego z sytuacją, jak liczba mnoga, czy rodzaj żeński. Spotkałem się z zapisami jak sam(-a) (gdy końcówka jest dodawana), pierwszy/a (gdy końcówka się zmienia) albo chciał(a)byś (gdy litera pojawia się w środku).
Czy istnieją reguły, które dyktują pisownię w takiej sytuacji (w tym zastosowanie łącznika)?

Szanowni Państwo,
pewna organizacja studencka używa sformułowań typu Pani minister jest alumnem naszej organizacji, dlatego będziemy rozmawiać o studenckich strajkach.
Zastanawiam się, czy słowo alumn zostało użyte właściwie. Znaczenia podane w SJP nie bardzo tu pasują, bo chodzi zapewne o to, że pani minister należała niegdyś do tej organizacji. Jeśli to słowo nie jest właściwe, czy istnieje jakieś lepsze określenie? (poza opisowym: były członek).

Z wyrazami szacunku
Czytelnik

Chciałbym zapytać o odmianę angielskiego imienia Hugo. Pisownia, identyczna z polskim odpowiednikiem tego imienia, sugeruje formy przypadków zależnych: Hugona, Hugonowi. Jednak wobec wymowy [hjugou] taka odmiana wydaje się dziwaczna (jak wymawiać: [hjugonowi]?). Pozostawienie imienia bez odmiany – jak niektórych wyrazów obcych kończących się na -o – też wypada niezręcznie („Podał dokumenty Hugo”). Czy wobec tego dopuszczalna jest odmiana, jaką podsuwa mi intuicja językowa: Hugo, Huga, Hugiem?