Dzień dobry,

chciałam zapytać, jak się odmienia flash mob? Nie mogę nigdzie znaleźć żadnych wskazówek i nie wiem, jak tę frazę traktować. Interesuje mnie zwłaszcza dopełniacz i biernik liczby pojedynczej oraz liczba mnoga. Będę bardzo wdzięczna za pomoc.

Pozdrawiam

Agata

Szanowni Państwo!
Z uprzejmą prośbą zwraca się Helena Kazancewa – wykładowca języka polskiego z Białorusi.
Mam kłopot z wyjaśnieniem moim studentom tego, jak się tworzy formy trybu rozkazującego. A właśnie co dotyczy czasowników kończących się zbiegiem spółgłosek, ostatnią z których jest spółgłoska wargowa.
W podręcznikach dla obcokrajowców, które są mi dostępne, używa się dwóch reguł:
1. Jeśli temat czasownika kończy się spółgłoską wargową, przy tworzeniu rozkaźnika temat twardnieje: zrób, kip, mów itd.
2. Jeśli temat czasownika kończy się zbiegiem spółgłosek albo nie tworzy sylaby, dodaje się sufiks –ij (-yj): rwij, śpij, drzyj, zamknij, marznij, poślij.
Wytłumaczywszy w ten sposób (byłam pewna, że powiedziałam wszystko), przy układaniu testu sprawdzającego zastosowałam między innymi czasowniki: martwić się, nakarmić, załatwić, wątpić, zrozumieć i poprosiłam o utworzenie form trybu rozkazującego od nich.
Zgłupiałam, kiedy, zacząwszy sprawdzać, zobaczyłam formy, utworzone od tych czasowników za pomocą sufiksu –ij. Studenci zrobili niby wg reguł (przynajmniej tych, które podałam), a mimo to, zrobili źle.
Może gdzieś w gramatykach jest taka reguła (której nie spotykałam, nie znam), że przy tworzeniu trybu rozkazującego sufiksu –ij nie dodaje się do tematów, zakończonych zbiegiem spółgłosek, jeżeli ostatnią spółgłoską tego zbiegu jest spółgłoską wargową? Czy ja mogę podać to studentom jako regułę, czy to jest zbieg okoliczności, i zdarzyło mi się w jednym zadaniu przez przypadek nazbierać tyle wyjątków? Czy istnieją jeszcze podobne przykłady? Może to tylko jakaś tendencja, dopiero obserwacja, którą trzeba by sprawdzić, zanim będzie się opowiadać z pewnością?
I, zresztą jak wyjaśnić sytuację z parą aspektową rozumieć – zrozumieć, gdzie oba czasowniki należą do IV (III) koniugacji (poprzednie „kłopotliwe” słówka należały do II), przy czym forma rozumiej jest utworzona zgodnie z regułami od tematu 3 os. l.mn. (rozumieją), formę zrozumiej uważa się za dopuszczalną (choć miałaby być taka wg reguły), a zrozum jest formą normalną i powszechną? Co jest z czasownikiem weź (I), utworzonym od tematu weźm’, gdzie spółgłoska wargowa w wygłosie ginie? Czy to jest jedyny wyjątek, czy istnieją podobne czasowniki?
Przepraszam Państwa za kłopot i długie tłumaczenie, wiem, że zadaję chyba niełatwe pytanie. Bardzo proszę o pomoc.
Z serdeczną wdzięcznością,
Helena Kazancewa

Andaluzyjskie miasto Grenada to po hiszpańsku Granada. Studenci iberystyki w moim mieście, a także wykładowcy, mówiąc po polsku, używają hiszpańskiej nazwy (studiuję już ponad 3 lata i nigdy nie słyszałam, by ktoś powiedział Grenada). Czy mówienie Granada jest dopuszczalne w języku polskim?

https://sjp.pwn.pl/so/Grey-Owl;4438891.html podaje odmianę Greya Owla. Czy nie powinno być raczej tak jak z Old Surehandem (https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Old-Surehand-Old-Shatterhand;8361.html) czy Big Benem (https://sjp.pwn.pl/so/Big-Ben;4415320.html)?

Co myślicie Państwo o hasłach bawiących się językiem, a przy tym łamiących zasady? Wydaje mi się, że to na tyle częste już zjawisko, że powszechnie akceptowalne, zwłaszcza jeśli chodzi o reklamy. Podobnie jest przecież z tytułami w prasie… Pytanie dotyczy hasła: „Wejscie nowego smaka”. Hasło jest aluzją do tytułu filmu (Wejscie smoka), zresztą cała reklama utrzymana jest w duchu kung-fu. I jest nadal czytelna, bo wiadomo, że chodzi o nowy smak. Czy można takiemu hasłu zarzucić niepoprawność? Przecież gry językowe rządzą się swoimi prawami…

Jak poprawnie zapisać nazwę miasta w Mandżurii, w którym dawniej mieszkała liczna Polonia? Pamiętam, że przez laty używano formy Charbin. Ostatnio zauważam jednak tendencję do pisania Harbin.
W moim mieście osiedliła się liczna grupa repatriantów z Mandżurii. Niedawno jednemu z rond nadano nazwę Polonii Harbińskiej. Nadaniu nazwy towarzyszyła konferencja naukowa, po której wydano książkę. W zależności od autora egzonim ten pisany jest raz przez „Ch”, raz przez „H”.

Jak należy odmieniać w pisowni w miejscowniku nazwisko angielskiego dramatopisarza Davida Hare’a (w mianowniku Hare)? O Hare’rze, Hare’ze czy może jak z Rousseau (o Russie) – o Harze? Jak by nie pisać – zawsze wygląda to źle.

Jak wymawia się odmienione nazwy własne: Harry'ego, Buddy'ego, Holly'ego, Gregory'ego, Johnny'ego, Woody'ego… Chodzi o wybór między [hollego], [gregorego], [łudego] a [holliego], [gregoriego], [łudiego].

Dzień dobry!
Pracuję w firmie sprzedającej m.in. kosmetyki firmy Himalaya. Mam problem z pisownią tejże nazwy w różnych przypadkach. Proszę o informację, jak poprawnie zapisywać odmieniony rzeczownik Himalaya?
Z poważaniem
Adam Skrzyński-Paszkowicz

W NSPP znajduje się następująca zasada:
Równoważnik i zdanie główne muszą wyrażać pewne relacje czasowe, których rodzaj zależy od typu użytego imiesłowu. Imiesłów przysłówkowy współczesny (-ąc) wskazuje zawsze czynność równoczesną z czynnością (przeszłą lub teraźniejszą) zdania głównego.

Czy w związku z tym poniższe zdania są niepoprawne?
O wiele lepiej zrobimy (czynność przyszła), nie rozmawiając o tym przy gościach.
Poczekam, aż drżąc z zimna, wyjdzie ze swojej kryjówki.