Chciałabym dowiedzieć się, jakie jest pochodzenie wyrazu „koniądz”, obecnego w co starszych słownikach (i tekstach) i oznaczającego bodajże skandynawskiego wodza. Czytałam w niektórych miejscach, że ma to być jakieś starodawne zapożyczenie z języków germańskich, skąd pochodzić ma słowo ksiądz, ale np. "Poradnik Językowy" 2/1950 sugeruje, że jest to wytwór Stefana Żeromskiego. I faktycznie najstarszy utwór, gdzie ten wyraz udało mi się znaleźć, to „Powieść o udałym Walgierzu” Żeromskiego. Czy jest to faktycznie jego twór, a w tym czy innym przypadku na jaki wyraz możemy wskazać jako źródłosłów? Szwedzkie „konung”?

Czy można emotikonę traktować jak znak interpunkcyjny kończący zdanie i nie stawiać kropki?

Jeśli stawiać, to przed nią czy za nią? Który z poniższych wariantów jest poprawny?

a) Jakieś zdanie :-)

b) Jakieś zdanie. :-)

c) Jakieś zdanie :-).

Zastanawiam się, jakiego rodzaju jest rzeczownik pleksi. Niepoprawna forma pleksa sprawia, że zazwyczaj kojarzy się on z rodzajem żeńskim, ale z drugiej strony właściwie użyty synonim szkła akrylowego pochodzi od słowa pleksiglas, a więc może jednak rodzaj męski (na co wskazywałaby końcówka) lub nijaki (jak szkło)?

Szanowi Językoznawcy,

czy w poniższym zdaniu powinien być przecinek przed którymś z "plusów"?

Cienka kurtka plus brak czapki plus zimny wiatr i choroba gotowa.

Czy "plusy" w zdaniu traktujemy "matematycznie", to znaczy - ile by ich nie było, nie wymagają przecinka, czy jednak przed powtórzonym plusem (i kolejnymi powtórzonymi) powinien być przecinek - jak przed powtórzonym "i"?

Dziękuję i pozdrawiam,

Anna