Szanowni Państwo,

jestem w trakcie pisania mojej pracy magisterskiej, której część badawczą stanowi analiza wyników badań ankietowych. Wiele zdań wygląda przykładowo w ten sposób:

„Odpowiedzi "tak" udzieliło 50% ankietowanych kobiet i 20% mężczyzn (tabela 1)”.

Moja promotorka uważa, że słowo "tabela" powinno zostać napisane wielką literą:

„Odpowiedzi "tak" udzieliło 50% ankietowanych kobiet i 20% mężczyzn (Tabela 1)”.

Ja uważam, że należy je zostawić napisane małą literą. Jaka wersja jest poprawna?

Z góry dziękuję za odpowiedź i pozdrawiam

Szanowni Państwo,
zwracam się z uprzejmą prośbą o wyjaśnienie poprawności pisowni odwołań do tabel oraz rysunków zamieszczanych w tekście. Chodzi mi o zastosowanie wielkiej lub małej litery w odwołaniu do odpowiedniej tabeli i rysunku. Wyjaśnię na podstawie przykładu: gdy chcę w tekście wskazać że odpowiednie dane znajdują się w Tabeli nr 3, słowo Tabeli powinno być pisane z wielkiej, czy też z małej litery? To samo dotyczy odwołań w nawiasach, np. (Tab. 3).

Pozdrawiam
Magdalena Matula

Szanowni Państwo,

zwracam się z prośbą o wskazówkę, jak zapisywać odnośniki do wersetów pism. Jeśli chcę np. w tekście przytoczyć cytat z Bhagavad gity, w wersji angielskiej jest to zwykle np. 5.15, co oznacza 5. rozdział 15. werset, czy mogę zostawić taki właśnie zapis 5.15? Jest jeszcze inne pismo jak Śrimad Bhagavatam, w którym jest z kolei zapis 2.2.4, co oznacza tom (canto), rozdział i numer tekstu. Czy można tak zostawić? Korektor zmienił na > 5, 15 <, co wydaje się mało czytelne

Proszę o interpretację zdania: POLSKIE TOWARZYSTWO KARTOGRAFICZNE ODDZIAŁ W OLSZTYNIE.

Chodzi o słowo ODDZIAŁ – mała czy duża litera?

Pozdrawiam

Szanowna Poradnio,
czy należy oddzielać przecinkami różne spójniki o tym samym znaczeniu, występujące w jednym zdaniu? Na przykład w takim: W ogrodzie sadzimy drzewa lub krzewy albo pnącza bądź kwiaty.

Dzień dobry,
właśnie rozpoczynam pracę nad słownikiem kieszonkowym. Chciałabym się dowiedzieć, gdzie znalazłabym listę kilku tysięcy słów najczęciej używanych w dzisiejszym języku polskim. Jest mi znany Słownik frekwencyjny polszczyzny współczesnej (Kraków 1990), jednakże zależałoby mi na znalezieniu nowszego źródła, uwzględniającego wyrazy związane ze zmianami społeczno-polityczno-ekonomicznymi ostatnich 17 lat.
Z góry serdecznie dziękuję za odpowiedź
Agnieszka Kusz

Szanowni Państwo!
Które z poniższych form zapisu są poprawne? Które nie? Którą Państwo zalecają?
Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w Krakowie (tak w rozporządzeniu),
Sąd Rejonowy dla Krakowa–Podgórza w Krakowie,
Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie,
Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie,
Sąd Rejonowy dla Krakowa Podgórza w Krakowie.

W pismach (czy to kierowanych do sądów, czy przez sądy) panuje niestety pod tym względem zupełny chaos.

Z góry uprzejmie dziękuję za poradę.

Niedaleko miejscowości, w której się wychowałem, są Kowale – Pańskie i Księże. Jeździło się do Kowali, było się z Kowali. Obecnie mieszkam gdzie indziej (na Dolnym Śląsku) i tu też są Kowale. Ale jest się z Kowal i jeździ się do Kowal.

Skąd ta różnica (poza zwyczajem)?

Drodzy sąsiedzi,
chciałbym zapytać o wyrażanie relacji dzierżawczych w języku polskim. W moim języku (czeskim) i w języku polskim są interesujące podobieństwa i różnice dotyczące posesywności.

1. Dzierżawczość jest wyrażana zaimkiem – w czeskim jest tak samo jak w polskim.
   Oba języki mają zaimki dzierżawcze: můj/mój, tvůj/twój, svůj/swój, náš/nasz, váš/wasz, čí/czyj .
   Oba języki mają też dopełniacz dzierżawczy w 3. osobie: jeho/jego, její/jej, ich/ich.
   
2. Dzierżawczość jest wyrażona odmienionym rzeczownikiem – w czeskim jest tak samo jak w polskim.
   W obu językach jest tu dopełniacz: můj otec – dům mého otce, mój ojciec – dom mojego ojca, drahý přítel – dům drahého přítele, drogi przyjaciel – dom drogiego przyjaciela
3. Oprócz tego w języku czeskim są przymiotniki dzierżawcze: otec – otcův dům, přítel – přítelův dům, których nie ma w polskim. Co ciekawe, język czeski odróżnia wyrażenia typu otcův dům od wyrażeń typu dům mého otce – nie możemy powiedzieć můj-otcův dům.
   Zauważyłem w języku polskim takie słowa jak Kraków (= ‘należący do Kraka?), Janów (dom), Cieszyn.

W związku z tym mam pytania:

• Jakie są historyczne formy wyrażania dzierżawczości w dawnym języku polskim (rzeczowniki, przymiotniki dzierżawcze, dopełniacz dzierżawczy)?
  Czy używaliście kiedyś wyrażeń typu ojców dom?
• Kiedy i jak rozwinęły się one do obecnej postaci?
• Co się kryje za dychotomią zaimków (dopełniacz dla 3. osoby versus zaimki dzierżawcze dla pozostałych osób)?

Serdecznie dziękuję za odpowiedź
Jan Zidek

Droga Redakcjo,
pytanie dotyczy kwestii redakcyjnych. Załóżmy, że artykuł, który ma się ukazać w czasopiśmie, został podzielony na dwie części: część pierwsza ukaże się w numerze 4, a druga w numerze 5. Czy numeracja rysunków, zdjęć i śródtytułów z części pierwszej powinna być kontynuowana w części drugiej?

Z poważaniem
Kasia