Witam!
We współczesnej, potocznej polszczyźnie roi się od przymiotników wartościujących. Każde opisywane zdarzenie, sytuacja musi być fantastyczna, super, rewelacyjna, niesamowita albo koszmarna, okropna, przerażająca, obrzydliwa etc. Dlaczego mamy taką skłonność? Kogo ona cechuje, czy większość z nas? Czy istnieje jakaś sprawdzona metoda uczenia swoich dzieci adekwatnego do rzeczywistych emocji formułowania wypowiedzi? I wreszcie czy historia języka notuje taki przypadek wcześniej?

W tekstach (m.in.) matematycznych w języku angielskim, gdy odnosimy się do jakiegoś użytego twierdzenia, czy gdy chcemy napisać, że coś znajduje się w konkretnym rozdziale, używamy dużych liter (np. „In Section 3…” czy „By Theorem 3.1…”). Czy podobnie należy używać wielkich liter w odniesieniu się do definicji, twierdzeń, rysunków, … w języku polskim? Mianowicie czy powinno się napisać „Z twierdzenia 3.14…” czy jednak „Z Twierdzenia 3.1…”? „Na rysunku 3.4…” czy „Na Rysunku 3.4…”?

Szanowni Państwo,
czy jest kontekst, w którym słowa zwłaszcza i szczególnie nie mogłyby się zastępować?

Uprzejmie proszę o odpowiedź, która z wersji poniższego zdania jest prawidłowa. Proszę o krótkie wyjaśnienie.
1. Pewne wydatki spowodowane przez (…), mogą podlegać zwrotowi instytucji rządowej zgodnie z instrukcją (…).
2. Pewne wydatki spowodowane przez (…), mogą podlegać zwrotowi do instytucji rządowej zgodnie z instrukcją (…).
Z góry dziękuję za odpowiedź
Jolanta Zarzycka

Szanowni Państwo,
chciałabym się dowiedzieć, jaka jest motywacja frazeologizmu pracować z zakasanymi rękawami. Czy możemy tu mówić o jakimś związku z realiami historycznymi, tak jak w wypadku frazeologizmu rosyjskiego rabotat zasučiv rukava (na Rusi dawniej nosili ubrania z długimi do ziemi rękawami i aby można było w ogóle pracować, trzeba było rękawy podciągnąć)?
Z wyrazami szacunku
Czytelniczka

Szanowni Państwo,
wyrażenie trójca święta zapiszemy małymi literami, kiedy żartobliwie określamy w ten sposób trzy kluczowe osobistości w jakiejś dziedzinie, prawda?

Z wyrazami szacunku
Czytelnik

Robię drobne tłumaczenie z języka angielskiego i chciałbym wiedzieć, czy dopuszczalne jest w języku polskim – chociażby w mowie potocznej – stosowanie słowa co lub zwrotu że co bez znaku zapytania, jako wyrazu oburzenia lub prośby o zaprzeczenie, a nie jako pytania. Na przykład:

– Wychodzę za mąż za Davida Hasselhoffa!
- ŻE CO

Według mnie jest to błąd, jednakże mój kolega pozostaje nieugięty w swoim zdaniu, że jest to możliwe. Prosiłbym o Państwa opinię w tej kwestii.

Szanowni Panowie,
Nazywam się Izabela Chuda, chciałam się dowiedzieć, czy moje nazwisko się odmienia przez przypadki, w jakiej formie powinno byc używane, mój ojciec nazywa się Chudy.
Z poważaniem

Izabela Chudy? Chuda?

Witam!

Mam problem z żeńskimi formami nazw takich stanowisk, jak konserwator zabytków, kurator oświaty, dyrektor generalny. Jak jest poprawnie: wojewódzka konserwator zabytków Anna Kowalska czy wojewódzki konserwator zabytków Anna Kowalska? Podobnie sprawa wygląda z kuatorem: wojewódzka czy wojewódzki kurator oświaty Anna Kowalska?

Dziękuję i pozdrawiam

Dlaczego o człowieku ordynarnym mówi się „żłób”? Czy to homonim czy rozszerzenie pierwotnego użycia?