Szanowni Państwo,
który sąd jest właściwy do rozpoznania kwestii mojego niezadowolenia z obecnego kształtu języka polskiego? Od kogo można domagać się odpowiedzialności za poniesione przeze mnie (wskutek jawnie niekorzystnych dla mnie zasad gramatyki, ortografii i ortoepii języka polskiego) szkody majątkowe i niemajątkowe?

Język reklamy i jego poprawność językowa?

Pytanie dotyczy języka tuvalu. Skoro istnieje przymiotnik tuwalski, czy nie mógłby on określać nazwy języka? Tak jak jest z językiem fidżyjskim czy samoańskim?

Dzień dobry,
w pozycjach dotyczących autyzmu czytam, że dzieci używają języka idiosynkratycznego. Proszę o wytłumaczenie tego zwrotu.
Ppozdrawiam
Diana

Dzień dobry!

Dziękuję za odpowiedź ws. języka inkluzywnego, jednak liczyłem że ws. tak nowego zjawiska będzie ona bardziej rozbudowana. Wydaje mi się, że większość Polaków nie stosuje takich zabiegów stylistycznych. A jeżeli to zjawisko uzyskuje poparcie językoznawców, to czemu w takim razie nie włączyć wszystkich możliwych grup społecznych zanim przejdzie się do rzeczy?

Bardzo popularnymi zwrotami redaktorów sportowych są ostatnio:

"niższa wysokość", "wyższa wysokość", "dłuższa odległość", "krótsza odległość", "szybszy czas" itp. Według mnie są one nieprawidłowe. Mam rację?

Gdybyśmy pewnego dnia wszyscy umarli, a następnego dnia ożyli, czy mówilibyśmy w tym samym języku?

Szanowni Państwo,
pewien popularny polityk stwierdził niedawno, że o zaprzestaniu spolszczania imion obcokrajowców w polskojęzycznych tekstach zadecydowała około pół wieku temu masoneria. Czy tak było naprawdę? Jaki jest faktyczny wpływ masonerii na kształt języka polskiego?
Pozdrawiam
Andrzej

Szanowny Panie Profesorze. Czy Pańskim zdaniem jest dopuszczalne, aby ustawodawca w treści ustawy używał słów, których nie ma w żadnym polskim słowniku, leksykonie, czy też encyklopedii? Takim słowem jest słowo adiacencka. Opłata adiacencka występuje w ustawie o gospodarce nieruchomościami. Wielokrotnie prosiłem o wyjaśnienie znaczenia tego słowa urzędników, żądających od moich Klientów wniesienia owej opłaty, nigdy jednak nie otrzymałem żadnej odpowiedzi.
Z wyrazami szacunku – Mieczysław Nowak

Drodzy sąsiedzi,
chciałbym zapytać o wyrażanie relacji dzierżawczych w języku polskim. W moim języku (czeskim) i w języku polskim są interesujące podobieństwa i różnice dotyczące posesywności.

1. Dzierżawczość jest wyrażana zaimkiem – w czeskim jest tak samo jak w polskim.
   Oba języki mają zaimki dzierżawcze: můj/mój, tvůj/twój, svůj/swój, náš/nasz, váš/wasz, čí/czyj .
   Oba języki mają też dopełniacz dzierżawczy w 3. osobie: jeho/jego, její/jej, ich/ich.
   
2. Dzierżawczość jest wyrażona odmienionym rzeczownikiem – w czeskim jest tak samo jak w polskim.
   W obu językach jest tu dopełniacz: můj otec – dům mého otce, mój ojciec – dom mojego ojca, drahý přítel – dům drahého přítele, drogi przyjaciel – dom drogiego przyjaciela
3. Oprócz tego w języku czeskim są przymiotniki dzierżawcze: otec – otcův dům, přítel – přítelův dům, których nie ma w polskim. Co ciekawe, język czeski odróżnia wyrażenia typu otcův dům od wyrażeń typu dům mého otce – nie możemy powiedzieć můj-otcův dům.
   Zauważyłem w języku polskim takie słowa jak Kraków (= ‘należący do Kraka?), Janów (dom), Cieszyn.

W związku z tym mam pytania:

• Jakie są historyczne formy wyrażania dzierżawczości w dawnym języku polskim (rzeczowniki, przymiotniki dzierżawcze, dopełniacz dzierżawczy)?
  Czy używaliście kiedyś wyrażeń typu ojców dom?
• Kiedy i jak rozwinęły się one do obecnej postaci?
• Co się kryje za dychotomią zaimków (dopełniacz dla 3. osoby versus zaimki dzierżawcze dla pozostałych osób)?

Serdecznie dziękuję za odpowiedź
Jan Zidek