Witam!
Czy istnieją przymiotniki odrzeczownikowe takich słów, jak wiedźma i demon? Przykładowo dla słowa czart mamy przymiotnik czarci, ale jak powinny brzmieć te przymiotniki, odpowiadające na pytanie czyj / czyje dla tych dwóch rzeczowników (demoni i wiedźmiński?), o ile w ogóle istnieją?
Pozdrawiam
Dawid C

Niebawem rozpocznie się wielki post. Słownik ortograficzny zaleca, by obydwa wyrazy rozpoczynać od małych liter. Inna jest jednak praktyka ortograficzna użytkowników polszczyzny. Wpisałam to hasło do wyszukiwarki Google i doprawdy rzadko można spotkać zapis od małych liter. Czy można zatem pisać dwojako? Dlaczego zalecenia słownika rozmijają się z praktyką językową?

Chciałbym poznać Państwa opinię na temat pewnego zjawiska. Otóż coraz częściej spotykam się z pisaniem w Ukrainie i w Litwie, co – jak mi tłumaczono – wynika z poprawności politycznej, gdyż przyimek na sugeruje w tym kontekście, że traktujemy powyższe kraje jako prowincje (jak Śląsk i Mazury) i akcentujemy ich dawną przynależność do Rzeczpospolitej. Nikt nie pisze w Słowacji, gdyż to państwo zawsze było od Polski odrębne. Czy jednak przyimek na istotnie jest (politycznie) niepoprawny?

Kilkakrotnie napotkałam w północnej Polsce (Kaszuby) nazwy miejscowości złożone z wyrażeniem „Wybudowanie”. Skąd ono się wzięło w tych nazwach?

Jak nazwać w nazwach miejscowości dopełnienie przymiotnikowe? dzierżawcze? określające lokalną przynależność miejscowości: „Gdański” w „Starogard Gdański”, „Lubelski” w „Janów Lubelski”?

Serdecznie pozdrawiam

Szanowni Państwo, interesuje mnie słowo określające osobę wyznającą heterodoksję. Czy jest to heterodoks, heterodoksa czy może heterodokta? A może wszystkie te formy są prawidłowe?

Witam,
moje pytanie dotyczy zapisu liczebników. Robiąc korektę językową publikacji, przyjęłam konsekwentnie ich zapis liczbowy (100 lat), ale nie jestem pewna czy można go również stosować, gdy liczba rozpoczyna nowe zdanie (Sto lat?).
Dziękuję za odpowiedź,
Agnieszka

Serdecznie proszę Państwa o wyjaśnienie, dlaczego w drugiej osobie trybu rozkazującego czasowników 2. koniugacji pojawia się zazwyczaj o, a czasami ó, np. „chodzę/chodź”, „szkodzę/szkodź”, ale „godzę/gódź”, „wodzę/wódź (na pokuszenie)”. Od czego to zależy?

Dzień dobry,
Uniwersalny słownik języka polskiego notuje:

migany imiesł. przym. bierny od migać.
migany w użyciu przym. Alfabet migany zob. alfabet w zn. 1.

W jaki sposób można uzasadnić imiesłów migany i jeśli jest on poprawny, czy imiesłów mignięty także będzie poprawny (USJP go nie zanotował)?
Pozdrawiam.