Czy zdanie: Wypłynąłem na suchego przestwór oceanu z punktu widzenia gramatyki jest poprawne? Zastanawiam się, dlaczego Mickiewicz nie napisał: Wypłynąłem na suchy przestwór oceanu?

Pracuję w korporacji, w której powszechnie używa się sformułowań typu data wpływu dokumentu, 30 dni od wpływu ostatniego dokumentu itp. Czy to forma poprawna?
Moim zdaniem poprawny jest zwrot data wpłynięcia, a powyższe to jakiś rodzaj nowomowy.

Chodzi mi o interpunkcję w zdaniu: Kwota nadwyżki (pomniejszona o koszt opłaty za przelew 2,10 zł) została zwrócona na rachunek, z którego wpłynęła.
Czy przed z którego powinien być przecinek? Jak poprawnie interpunkcyjnie, bez wszelkich wątpliwości, całe to zdanie powinno być zapisane? Wersja, która bardziej do mnie przemawia: Kwota nadwyżki, pomniejszona o koszt opłaty za przelew 2,10 zł, została zwrócona na rachunek, z którego wpłynęła.
Będę wdzięczna za pomoc. Agnieszka

W trakcie dyskusji z moją Szefową spotkałam się ze stwierdzeniem, że sformułowanie ze względu na fakt, iż… jest niepoprawne, gdyż jest kalką z języka angielskiego (due to the fact that…). Czy tak jest w istocie? W mojej opinii wspomniana forma jest poprawna, a semantyczna zbieżność jest raczej przypadkowa.

Z góry dziękuję za rozwianie wątpliwości.

Szanowni Państwo,
w Słowniku wyrazów trudnych i kłopotliwych PWN omawiany jest m.in. problem używania przymiotnika agresywny jako określenia rzutkości, energiczności, czasem natarczywości, np. agresywna reklama, agresywna kampania. Tymczasem SJP PWN jako jedno ze znaczeń tego przymiotnika podaje: ‘pełen ekspresji, dynamiki’. Czy można stąd wnioskować, że nowe znaczenie zyskało akceptację językoznawców i nie powinno być uważane za błąd?

Z wyrazami szacunku
Czytelnik

Szanowni Państwo!
Moje pytanie tyczy się odmiany angielskich imion zakończonych w pisowni na -ey, np. Jaimey i Bailey. Zgodnie z zasadą 240 jako imiona obce zakończone w wymowie na -i powinno się je odmieniać tak jak Giovanni i Luigi, czyli Jaimiego, Bailiego, o Jaimim, o Bailim. Jak w takim wypadku powinno się odmieniać imię Stanley, które po angielsku również kończy się w wymowie na -i: czy należałoby odmieniać Stanliego Kubricka?
Z wyrazami szacunku,
Patryk Gołębiowski

Pewien doktor nauk prawnych napisał w swoim profilu na stronie uczelni tak: „Moje zainteresowania ogniskują się wokół prawa pracy”. Jestem przekonany, że jest to zbędne „upiększanie” tego, co można by oddać prostymi słowami, np. „Moje zainteresowania dotyczą (przede wszystkim) prawa pracy”. Czy moje rozumowanie jest słuszne?

Szanowni Eksperci!
Pojawiło się nowe wydanie Biblii hebrajskiej, którego tytuł wszyscy jak jeden mąż piszą: Biblia Hebraica Quinta. Czy nie powinno się pisać Biblia hebraica quinta, podobnie jak Biblia hebraica w znaczeniu Biblia hebrajska?
Jak postąpić, gdy na stronie tytułowej napisano tytuł nieortograficznie (np. Dizionario Enciclopedico di Spiritualita – to przykład z życia wzięty)?
Pozdrawiam serdecznie
Stała korespondentka
AK

Bardzo proszę o wyjaśnienie sprawy, która budzi liczne kontrowersje i spory. Dawniej, gdy wydawaliśmy książkę związaną z literaturą czy językoznawstwem rosyjskim lub szerzej – wschodniosłowiańskim (książkę – zaznaczmy – pisaną po polsku), stosowaliśmy zapis rosyjskich nazwisk czy tytułów dzieł w transkrypcji lub transliteracji, w zależności od potrzeb. Wszelkie cytaty były przekładane na język polski, a w razie podawania również brzmienia oryginalnego – transkrybowane. Od pewnego czasu autorzy zaczęli się chyba wzorować na książkach wydawanych w Rosji, na Białorusi i Ukrainie – w polskich tekstach i w przypisach stosuje się zapis fragmentów grażdanką. Taki tekst (dotyczący np. motywu śmierci u Tołstoja) staje się niezrozumiały dla kogoś, kto nie zna języka rosyjskiego (choćby twórczość Tołstoja – w tłumaczeniach – znał na pamięć), bo wszelkie przykłady, cytaty ilustrujące jakąś tezę itd. są wydrukowane po rosyjsku. W polskich zdaniach są wtrącenia po rosyjsku, wydrukowane grażdanką, co sprawia okropne wrażenie. Dam przykłady, ale niestety, nie mam czcionki rosyjskiej, wszystko zatem, co autor tekstu pisał grażdanką, zostanie przeze mnie podane wersalikami.
Autor relacjonuje dokładnie przebieg zdarzeń wiążących się z osobą „PIERIEKRASNOGO EKZIEKUTORA” (…) Jak konstatuje autor ARCHIJEREJA, czas nie zmienił rodziny Turkinów, czytamy bowiem, że „u TURKINYCH PO – PRIEŻNIEMU (…) KOTIK IGRAJET…”. W przypisach powstają też dziwaczne sytuacje, gdy jeden przypis drukowany jest grażdanką, drugi po polsku, a w przypadku powtórnego cytowania tego samego autora raz pisze się tamże po polsku, innym razem po rosyjsku. Dotyczy to całości zapisu bibliograficznego w przypisie: w przypadku przytaczania dzieła rosyjskiego również cały „aparat” – s. (strona), nr, t. (tom) itd. – jest drukowany grażdanką. Na domiar złego: w pracach zbiorowych, składających się z artykułów autorów zarówno polskich, jak i rosyjskich (białoruskich, ukraińskich), piszących niezależnie od swej narodowości czasem w języku ojczystym, czasem nie, stosuje się w nagłówkach artykułów zapis imienia i nazwiska autora w zależności od tego, po jakiemu jest napisana jego praca… Bardzo proszę o możliwie „dyrektywne” (jeśli to możliwe) rozstrzygnięcie, czy takie praktyki są dopuszczalne i jak dalece. Przepraszam za tak długie pytanie, ale żałuję, że nie mogę tu więcej okropnych przykładów przytoczyć…

Dzień dobry,
Mam do Państwa pytanie odnośnie poprawności tekstu, który znajdzie się na opakowaniu karmy dla zwierząt. Która forma jest poprawna:

Pies potrzebuje 2 puszki dziennie.
Pies potrzebuje 2 puszek dziennie.

Czy na formę słowa puszka wpłynie dostawienie do zdania skrótu ok.? Czyli, która z poniższych form jest poprawna:

Pies potrzebuje ok. 2 puszki dziennie.
Pies potrzebuje ok. 2 puszek dziennie.

Z góry bardzo dziękuję za poradę.
Sylwia Łatkowska