Szanowni Państwo,

proszę uprzejmie wyjaśnić różnicę pomiędzy wyrazami możliwość i możność, jeżeli taka istnieje. Czy może wyraz możność jest bardziej książkowy, czy częściej spotykany w tekstach urzędowych? Z góry dziękuję za odpowiedź.

Szanowni Państwo,
moje pytanie dotyczy formy nagłówka, jakiej należy użyć w nietypowej korespondencji prywatnej. Nadawcą ma być dwudziestoletnia kobieta, a adresatem – trzydziestoparoletni mężczyzna, którego nadawca nie zna osobiście, a jedynie z tekstów zamieszczonych w internecie (adresat jest dziennikarzem obywatelskim). Celem listu jest nawiązanie prywatnego kontaktu z adresatem, aczkolwiek nie chodzi o kontakt o zabarwieniu damsko-męskim.
Z wyrazami szacunku,
Helena E.

Czy występowanie słowa lub zwrotu w NKJP jest potwierdzeniem poprawności jego użycia, czy też zacytowaniem jego użycia, bez wnikania w jego poprawność gramatyczną?

J. Podracki w Słowniku interpunkcyjnym… (PWN, 1998, seria z krukiem, str. 20) wspomina o możliwości stosowania przecinka bezpośrednio po pytajniku, jednak wśród zamieszczonych tamże przykładów nie znalazłem takiego, który by rozwiał wątpliwości co do oceny takiego zapisu:
Wszedłem do pokoju, było ciemno, co robisz?, usłyszałem, rozejrzałem się.
Czy taka interpunkcja (choć z pewnością nie wzorcowa) jest akceptowalna?

Uprzejmie „donoszę”, że w audycji w PR BIS o godz. 13.30 podniesiono kwestię odmiany polskich nazwisk zakończonych na -o. M.in. zwrócono uwagę, że niektóre osoby preferują niedmienną formę swych nazwisk, choć jest to niezgodne z regułami języka polskiego. W tym kontekście padło też nazwisko Bańko. Proszę o komentarz, najlepiej Pana Prof. M. Bańko(-ę?).
Pozdrowienia,
Stefan Z.

Witam!
Według zasad zamieszczonych na stronie PWN „W nazwiskach zakończonych na -li opuszczamy niewymawianą literę -i przed końcówkami -ego, -emu (…)”. Przykłady pokazują odmianę nazwisk zakończonych na -lli. Jak ma się to do nazwisk włoskich zakończonych na -li, np. Scopoli? Poprawną wersją jest Scopolego czy Scopoliego? Dodam, że pierwsza forma nie występuje nigdzie w Internecie, ale być może jest to tylko wynik niedouczenia.
Pozdrawiam
Piotr

Szanowni Państwo!
Znam regułę dotyczącą pisowni takich nazw, jednak nie rozumiem, dlaczego inaczej trzeba zapisać cmentarz Rakowicki i np. Cmentarz Łyczakowski. Od czego to zależy i jak ten problem potraktować w tekście do druku, gdy nawet w tytułach książek można spotkać różny zapis? Stosowanie różnych wariantów może sprawić wrażenie, że nawet autor nie wie, jak to zapisać.
Agnieszka Kajak

Szanowni Państwo,

jak zapisywać obce nazwy geograficzne, których nie ma w Encyklopedii PWN ani w żadnym polskim słowniku, nie są wymieniane przez Komisję Standaryzacji Nazw Geograficznych, ale w internecie są używane ich polskie wersje. Przykładem może być wyspa Mozia, która jest też nazywana Motją. A co w wypadku nazw, w których są akcenty i inne znaki diakrytyczne, ale np. w polskich przewodnikach dla turystów używa się nazw spolszczonych? Jaki zapis wybrać?

Serdecznie pozdrawiam

Na stronie miejskiej Wrocławia używa się najczęściej nieodmienionych form nazwisk w wyrażeniach „dom handlowy braci Barasch” i „pałac rodziny Wallenberg-Pachaly”. Dlaczego redaktorzy zamieszczanych tam tekstów nie używają odmienionych form, czyli „braci Baraschów” i „Wallenbergów-Pachalych”? Z porad zamieszczonych przez Państwa wynika, że nie ma powodów, aby nie odmieniać nazwisk niemieckich - zarówno jednoczłonowych, jak i dwuczłonowych.

Z wyrazami szacunku

Czy poprawny jest zapis rośliny nietransformowane w znaczeniu 'rośliny nie poddane transformacji', jak również dane nieprzedstawione w znaczeniu danych, których nie zamieszczono w pracy?