Szanowny Panie Profesorze,
Czy poprawne jest sformułowanie czytanie ze zrozumieniem (np. „kurs czytania ze zrozumieniem”, „techniki szybkiego czytania ze zrozumieniem”)? Czy można mówić o czytaniu w przypadku, gdy nie ma zrozumienia?
Dziękuję bardzo i pozdrawiam.
Anna

Dzień dobry,

czy poniższe zdanie jest poprawne? Chodzi o fragment: która wiesz.

Masz stały kontakt z osobą, która wiesz, że Cię zrozumie.

Bardzo dziękuję za odpowiedź.

Które wyrażenie jest poprawne: „Oni nie zrozumią” czy „Oni nie zrozumieją”.

Chciałabym się dowiedzieć, czy formy np. nie idzie tego zrozumieć lub nie szło iść są poprawne. Ostatnio przekonywano mnie, że tak, ale nie mogę znaleźć na to żadnego potwierdzenia. Wiem, że w mowie potocznej ta forma występuje, ale czy jest poprawna?
Z góry dziękuję za odpowiedź.

Uprzejmie proszę o odpowiedź, czy:
nasze dalsze relacje BĘDZIE cechować zrozumienie,
czy:
nasze dalsze relacje BĘDĄ cechować zrozumienie.

Pozdrawiam,
Mira Ostaszewska

Chciałbym zapytać o znaczenie wyrazu zapoznać się w kontekście zapoznania się np. z umową, regulaminem, polityką prywatności. Jeżeli np. przed zawarciem umowy wymagane jest potwierdzenie zapoznania się z nią, w celu korzystania z serwisu internetowego wymagane jest potwierdzenie zapoznania się z regulaminem, to jakie działania należy podjąć jako minimum, żeby móc potwierdzić, że się zapoznało i nie było to kłamstwem? Czy w takiej sytuacji trzeba np.

- przeczytać całą treść ze zrozumieniem,

- przeczytać całą treść,

- przyjąć do wiadomości istnienie danego tekstu.

Pozdrawiam

Szanowni Państwo!
Z uprzejmą prośbą zwraca się Helena Kazancewa – wykładowca języka polskiego z Białorusi.
Mam kłopot z wyjaśnieniem moim studentom tego, jak się tworzy formy trybu rozkazującego. A właśnie co dotyczy czasowników kończących się zbiegiem spółgłosek, ostatnią z których jest spółgłoska wargowa.
W podręcznikach dla obcokrajowców, które są mi dostępne, używa się dwóch reguł:
1. Jeśli temat czasownika kończy się spółgłoską wargową, przy tworzeniu rozkaźnika temat twardnieje: zrób, kip, mów itd.
2. Jeśli temat czasownika kończy się zbiegiem spółgłosek albo nie tworzy sylaby, dodaje się sufiks –ij (-yj): rwij, śpij, drzyj, zamknij, marznij, poślij.
Wytłumaczywszy w ten sposób (byłam pewna, że powiedziałam wszystko), przy układaniu testu sprawdzającego zastosowałam między innymi czasowniki: martwić się, nakarmić, załatwić, wątpić, zrozumieć i poprosiłam o utworzenie form trybu rozkazującego od nich.
Zgłupiałam, kiedy, zacząwszy sprawdzać, zobaczyłam formy, utworzone od tych czasowników za pomocą sufiksu –ij. Studenci zrobili niby wg reguł (przynajmniej tych, które podałam), a mimo to, zrobili źle.
Może gdzieś w gramatykach jest taka reguła (której nie spotykałam, nie znam), że przy tworzeniu trybu rozkazującego sufiksu –ij nie dodaje się do tematów, zakończonych zbiegiem spółgłosek, jeżeli ostatnią spółgłoską tego zbiegu jest spółgłoską wargową? Czy ja mogę podać to studentom jako regułę, czy to jest zbieg okoliczności, i zdarzyło mi się w jednym zadaniu przez przypadek nazbierać tyle wyjątków? Czy istnieją jeszcze podobne przykłady? Może to tylko jakaś tendencja, dopiero obserwacja, którą trzeba by sprawdzić, zanim będzie się opowiadać z pewnością?
I, zresztą jak wyjaśnić sytuację z parą aspektową rozumieć – zrozumieć, gdzie oba czasowniki należą do IV (III) koniugacji (poprzednie „kłopotliwe” słówka należały do II), przy czym forma rozumiej jest utworzona zgodnie z regułami od tematu 3 os. l.mn. (rozumieją), formę zrozumiej uważa się za dopuszczalną (choć miałaby być taka wg reguły), a zrozum jest formą normalną i powszechną? Co jest z czasownikiem weź (I), utworzonym od tematu weźm’, gdzie spółgłoska wargowa w wygłosie ginie? Czy to jest jedyny wyjątek, czy istnieją podobne czasowniki?
Przepraszam Państwa za kłopot i długie tłumaczenie, wiem, że zadaję chyba niełatwe pytanie. Bardzo proszę o pomoc.
Z serdeczną wdzięcznością,
Helena Kazancewa

W Newsletterze Poradni Językowej PWN przeczytałem ostatnio post na temat wątpliwości co do odmiany neologizmu „słowisień” w wierszu J.Tuwima.

Odpowiedź eksperta zawiera analizę gramat. zdania „A przez liście kraśnie pęk słowiśnie”, z której wynika, że słowo „kraśnie” jest w tym zdaniu czasownikiem w os. 3, słowo „pęk” — rzecz. w mianowniku, zaś słowo „słowisień” - rzecz. w bierniku.

Przyznam, że mam kłopot z tym zdaniem. W zrozumieniu nie pomaga mi przytoczona analiza. Czy „kraśnie” w bezokol. to „kraśnieć”? Jeśli tak, to dlaczego nie ma tam „kraśnieje”? Czy to również neologizm? Dlaczego „słowisień” ma tu być w bierniku? Czy dopełnienie przy „pęk” nie powinno być w dopełniaczu?

Witam,
moje pytanie dotyczy liczby rzeczowników oznaczających części ciała, użytych w opisie ćwiczenia: „Dzieci stoją w rozsypce, twarzą (twarzami) zwrócone w tę samą stronę. Unoszą prawą rękę (prawe ręce) i wskazują palcem wskazującym (palcami wskazującymi) nos (nosy). Rozkładają ręce i kręcą głową (głowami) na boki”. Czy w takim opisie powinniśmy użyć liczby mnogiej (bo przecież mówimy o dzieciach) czy liczby pojedynczej?
Dziękuję za odpowiedź.

Dzień dobry Państwu!
Bardzo proszę o odpowiedź na pytanie, czy w zdaniu: „Zarówno kobieta, jak i mężczyzna, potrzebuje zrozumienia” czasownik ma być w liczbie pojedynczej i czy zasadne jest postawienie przecinka po słowie mężczyzna.
Z góry dziękuję za odpowiedź.
Anna Matusiak