Szanowni Państwo,
nie znalazłem w Poradni odpowiedzi, więc pozwalam sobie zapytać o odmianę wyrażeń typu dwoje ludzi. Czy odmianie podlega tylko pierwszy człon, czy obydwa? „Uratował życie dwojgu tonących” czy „Uratował życie dwojgu tonącym”? Korpus Języka Polskiego wskazuje na drugą formę, ale wówczas należałoby chyba powiedzieć: małżeństwo z dwojgiem dziećmi, tymczasem w Korpusie widzę małżeństwo z dwojgiem dzieci – i ta forma wydaje mi się poprawna.
Z góry dziękuję i pozdrawiam –
PT

Ostatnio prawie w ogóle nie widuję liczebników zbiorowych – rodziny mają dwójkę czy piątkę dzieci, nie dwoje czy pięcioro. Dotyczy to nawet polszczyzny oficjalnej. Wydaje się, że w języku pisanym powinny jednak być stosowane liczebniki zbiorowe, a sformułowania typu dwójka czy piątka dzieci ma charakter potoczny. Czy mam rację?

Intryguje mnie odpowiedź udzielona niedawno przez Państwa na pytanie o odmianę wyrażenia dwoje dzieci:

C. Dziękuję dwojgu dzieciom.
N. Idę z dwojgiem dzieci.
Msc. Rozmawiam o dwojgu dzieciach.

Widzę pewną niekonsekwencję. W przypadkach C. i Msc. słowo dzieci zachowuje końcówki właściwe dla tych przypadków, lecz w N. już nie. Gdyby liczebnik dwoje zastąpić rzeczownikiem para, to końcówka dzieci w N. stałaby się zrozumiała, ale
wtedy końcówki w pozostałych przypadkach przestałyby pasować.

Szanowni Państwo,
Jak wiadomo, liczebniki zbiorowe występują w języku polskim między innymi w połączeniu z policzalnymi rzeczownikami występującymi tylko w liczbie mnogiej (pluralia tantum), np. drzwi – dwoje drzwi, itp. Ja bardzo chętnie dowiedziałbym się, czy można ich użyć w połączeniu z niepoliczalnymi rzeczownikami występującymi tylko w liczbie mnogiej które – mimo wszystko – dają się policzyć. Chodzi o nazwy miast (Ateny, Helsinki, Katowice…) lub krajów (Niemcy, Chiny, Włochy…). Czy można mówić o dwojgu Niemczech, podróżować do obojga Chin itd., czy należy powiedzieć dwóch Niemczech, obu Chin?
Dziękuję bardzo z góry,
Alessandro Pettini

Dzień dobry,
mam problem z odmianą frazy „Poszli z 26 dzieci” – czy powinno być dwadzieściorgiem sześciorgiem? Zasady wskazują, że tak, jednak brzmi to w moim odczuciu bardzo nienaturalnie. Istnieje inna możliwość zapisania tego liczebnika w tym wypadku?

Dzień dobry.
Mam jeszcze jedno pytanie. Zawsze sądziłam, iż liczebniki zbiorowe złożone odmieniają tylko ostatni człon. Ostatnio przeczytałam w podręczniku do języka polskiego, że odmianie ulega również przedostatni człon, np. sto trzydzieścioro czworo. Jak powinno się odmieniać poprawnie?
W tym samym wydaniu Język polski – encykolpedia w tabelach podana jest forma z dwoma osobami. Czy tak można?

Dzień dobry,

trapi mnie ostatnio odmiana liczebników zbiorowych. Czy poprawną formą byłoby „,Nie miała tysiąca pięćdziesięciorga dwojga kociąt” czy też „Nie miała tysiąc pięćdziesięciorga dwojga kociąt”

Pozdrawiam serdecznie

— Flawia

Zastanawiam się właśnie nad tym, czy liczebniki główne występują w wołaczu i jaka formę wtedy mają.
Pozdrawiam

Szanowni Państwo,
mam kilka pytań w związku z liczebnikami.
Czy dobrze mi się wydaje, że można powiedzieć zarówno Przyjechały dwie trzecie zespołu, jak i Przyjechało dwie trzecie zespołu?
Stoisz przed trojgiem drzwi (nie: drzwiami)?
Mimo dwa tysiące dwunastu czy Mimo dwóch tysięcy dwunastu?
Z wyrazami szacunku
Czytelnik

Szanowni Państwo, chciałam jeszcze raz zapytać o pisownię liczebników – czy w jednym tekście, a nawet na jednej stronie można napisać liczebniki za pomocą słów i cyfr. Np. „W więzieniach było tysiące osób. Dwie trzecie skazanych wraca do więzienia, 20 % nieletnich i 55 % dorosłych”, „W ośrodkach zamkniętych jest dwa miliony (czy 2 mln?) uchodźców”, „Jedna na czterdzieści dwie osoby choruje na raka”, „4 tys. więźniów pozostanie tam do końca życia”.
Dziękuję za pomoc,
Małgorzata Płazowska