Mieszkańcy wsi Jasin (koło Swarzędza, Wlkp.) używają w piśmie i w mowie formy w Jasiniu mimo braku zmiękczenia w nazwie wsi (Jasin, nie Jasiń). Wręcz poprawiają, jeśli ktoś powie w Jasinie. Wydaje mi się, że należy uznać formę w Jasiniu za obowiązującą na co dzień. Co jednak zrobić z oficjalnymi pismami i wypowiedziami? Czy ta wieś kiedyś mogła nosić nazwę Jasiń?

Szanowni Państwo,
zastanawia mnie pisownia niektórych nazw własnych używanych w znaczeniu pospolitym. Przeczytałem poradę nt. wyrazu iPod, ale chciałbym się upewnić co do innych przykładów. Kiedy wybieram się do najbliższego baru sieci McDonald, idę do mcdonalda? Jeśli jednak bardziej odpowiada mi oferta firmy KFC, to przekąszę coś w wybranym kfc? A co, jeśli któryś z tych wyrazów użyty w znaczeniu pospolitym rozpoczyna zdanie?
Z wyrazami szacunku
Czytelnik

Szanowni Państwo,

proszę o rozwianie wątpliwości odmiany miejscowości o nazwie Sadłogoszcz - wsi położonej w woj. kujawsko-pomorskim.

Mieszkańcy traktują wyraz jako rodzaj męski (w moim odczuciu słusznie), a więc odmieniają: z Sadłogoszcza, w Sadłogoszczu itd.

Ponieważ tym okolicom bliska jest Bydgoszcz, zasugerowano się, iż Sadłogoszcz należy odmieniać jako wyraz rodzaju żeńskiego, zatem zwolennicy takiej odmiany twierdzą, że coś ma miejsce w Sadłogoszczy, a nie: w Sadłogoszczu.

W moim odczuciu należałoby jednak zasugerować się odmianą miejscowości Małogoszcz (słownik poprawnej polszczyzny podaje, że to wyraz rodzaju męskiego), gdyż Sadłogoszcz - Małogoszcz są budową bardziej zbliżone niż Sadłogoszcz - Bydgoszcz, i jednak pozostać przy tradycyjnym: z Sadłogoszcza, w Sadłogoszczu itd.

Jakie jest Państwa zdanie na ten temat?

Zdarza mi się słyszeć „Dzień dobry panu”, co nie budzi moich wątpliwości, bo można to powitanie rozwinąć do „Życzę panu dobrego dnia”. Podobne myślenie zawodzi jednak w przypadku pożegnania „Do widzenia panu”, które jest dla mnie zupełnie nielogiczne. Czy norma językowa je akceptuje?

Szanowni Państwo,

od jakiegoś czasu nurtuje mnie pewne zagadnienie, a mianowicie co jest wyrazem podstawowym, a co pochodnym w parach takich jak np. książka – księga, biel – biały.

Z góry dziękuję

Czytelnik

Dzień dobry,
Mam do Państwa pytanie odnośnie poprawności tekstu, który znajdzie się na opakowaniu karmy dla zwierząt. Która forma jest poprawna:

Pies potrzebuje 2 puszki dziennie.
Pies potrzebuje 2 puszek dziennie.

Czy na formę słowa puszka wpłynie dostawienie do zdania skrótu ok.? Czyli, która z poniższych form jest poprawna:

Pies potrzebuje ok. 2 puszki dziennie.
Pies potrzebuje ok. 2 puszek dziennie.

Z góry bardzo dziękuję za poradę.
Sylwia Łatkowska

Proszę o fachową pomoc w interpretacji znaczenia wyrazu wskazanym, np. „…wskazanym jest zastosowanie…”. Czy to oznacza, że:
- jest to obowiązek inaczej „oblig"?
- jest to wskazówka, iż dobrze by było?
Jeżeli byłoby to możliwe, prosiłbym o przesłanie słownikowej interpretacji.

Tynf to dawna polska moneta, której nazwa pochodzi od nazwiska mincerza – Andrzeja Tymfa. Słownik PWN uwzględnia co prawda obie wersje – tynf oraz tymf. Szybkie badanie pokazuje jednak, że tynf występuje parokrotnie częściej. Skąd wzięło się to N w nazwie monety? Czy nie powinniśmy raczej mówić dobry żart tymfa wart?

Jak należy rozumieć sformułowanie, że coś zostało przyjęte, np. przez kierownika, do akceptującej wiadomości? Czy jest to równoznaczne z tym, że ktoś przyjął informację, sprawozdanie, został tylko poinformowany o jakimś fakcie itp., czy też zatwierdził jakiś dokument, podjął decyzję, wyraził zgodę?

Musisz zbliżyć się do osoby, którą nie lubisz – czy to zdanie jest prawidłowo wypowiedziane? Dziękuję za odpowiedź.