W WSO PWN pod hasłem arierpans odnotowano wyrażenie bez arierpansów, co według źródeł internetowych oznacza 'szczerze, bez ogródek'. Niestety, w internecie brak jakiegokolwiek przykładu użycia, moje pytanie będzie chyba pierwszym. Poświadczeń nie znalazłem również w korpusie ani w dostępnych mi słownikach. Czy mogą Państwo bez arierpansów powiedzieć, czy z arierpansami się wcześniej spotkali i skąd mogły się wziąć w słowniku ortograficznym?

Szanowni Państwo!
W środowisku informatycznym upowszechniło się, nie tak dawno temu, słowo autentykacja, które budzi we mnie najgorsze instynkty. Zazwyczaj użyte jest ono zamiast uwierzytelniać, rzadziej autoryzować. Niestety często sam używający tego słowa nie widzi różnicy pomiędzy trzema przytoczonymi przeze mnie słowami. Jednakże kiedyś podobnie starałem się zwracać uwagę na użycie unikalny (wtedy 'dający się uniknąć') zamiast unikatowy, a później forma unikalny została zaakceptowana przez RJP, zaś ja zostałem ze słowem przestarzałym. Czy istnieje ryzyko, że z autentykacją będzie podobnie?
Łączę wyrazy szacunku,
Krzysztof Kołodziejczyk

Kiedy mój dwuipółletni syn powiedział ostatnio nie ma awokada, odruchowo poprawiłam go, że mówi się zawsze awokado – wszak w słownikach to słowo figuruje jako nieodmienne. Zaczęłam się jednak zastanawiać: dziecko wiele razy słyszało kina, radia, żelazka itp. i automatycznie zastosowało tu tę samą regułę. Dlaczego nie mielibyśmy tak mówić? Nasz język przecież radzi sobie z taką odmianą.

W białoruszczyźnie końcowe w ulega ubezdźwięcznieniu nie do f, ale u niezgłoskotwórczego. W polszczyźnie Bronisław wymawiamy bronisłaf, natomiast po białorusku pisze się tak, jak się wymawia: Branisłaŭ. W przypadkach zależnych w obu językach głoska w wraca, mamy więc w piśmie i mowie Bronisława i Branisława. W zamieszczonej przez Państwa poradzie zalecono formę dopełniacza Bykaŭa. Jest to jednak potworek językowy, trudny do wymówienia łamaniec. Czy nie lepiej odmieniać Bykawa?

Piszę pracę z polskiego, mam ocenić (poprzez podane kryteria), czy słowo: balejaż (o polskiej pisowni, z polskim akcentem i odmianą) powninno zostaż zaakceptowane… Niestety tego słowa nie ma jeszcze w słownikach i nie mogę odnieść się do profesjonalnej opinii.
Proszę o odpowiedź.

Jaka jest etymologia słowa bebzun (jako potoczne określenie na brzuch)?

Ostatnio miałem przyjemność rozmowy z policjantem z drogówki. Po krótkiej wymianie zdań z ust pana policjanta padło znamienne i jakże typowe „Będziemy dmuchać”. Zaraz, zaraz! Jacy my!? Wiem, że typowe jest użycie w tym przypadku l. mn., a z mojej strony nadużyciem byłoby chyba zastosowanie podobnej konstrukcji w stosunku do policjanta. W jaki sposób uzasadnić można użycie tutaj l. mn.? Czy ma to jakiś związek z tzw. 'pluralis maiestaticus'?

Witam!
Wiele jest pytań na temat odmiany nazwisk, ale odpowiedzi na swoje wątpliwości nie znalazłam. Jak odmieniać nazwisko Białucha i nazwisko Tatko – czy odmieniać je w ogóle? Spotkałam się z odmianą komu? – Białusze, ale przy takiej odmianie można też wnioskować, że nazwisko jest Białusza, a nie Białucha. Czy nazwisko Tatko odmieniać, czy też lepiej zostawić je w mianowniku?
Pozdrawiam!

Moje pytanie dotyczy używania słów w bierniku w połączeniu z wyrazami, z którymi zdaje się łączyć forma dopełniacza, jak np.:
1. użyć mikser (zamiast: użyć miksera)
2. dotknąć ekran (zamiast: dotknąć ekranu)
3. próbować wspinaczkę (zamiast: próbować wspinaczki).
Zdarza się nawet użycie biernika z zaprzeczeniami (np. nie pamiętać datę)! Odnoszę niestety wrażenie, że przez osoby wypowiadające tego typu zwroty jest to traktowane jako przejaw starannego użycia języka. Która forma jest poprawna?

Czy odnoszenie słowa biografia do zespołów muzycznych jest poprawne? Słownik języka polskiego definiuje biografię jako „opis życia i działalności jakiejś osoby”. Czy można zatem używać tego słowa do opisania działalności np. grupy muzycznej?