Witam,
robię korektę językową tekstu. Ważna jest tu systematyczność. Przyjęłam użycie skrótów r. (od rok – 1979 r.) i w. (wiek – XX w.). Czy skróty powinnam stosować też, gdy rok poprzedza datę tj. w r. 1979 (czy jednak w roku 1979)? I jeszcze jedno, miejscami autor umieszcza tylko cyfrę: 1979, czy mogę to zostawić bez r.?
Dziękuję

Czy w tekście stylizowanym na mowę górali należy ch zamieniać na h? Taką ortografię można znaleźć u Tetmajera (Na skalnym Podhalu), gdzie są brzuhy, hłopy, Hohołów, ciho, phał, rahować, hmury… Czy dotyczy to każdego ch? (Przykładowo Chełmża i Tarchomin w takim tekście byłyby Hełmżą i Tarhominem?).
Jeszcze bardziej tajemnicze jest rozróżnianie przez Tetmajera narratorskiego Dunajca od cytowanego Dónajca, podczas gdy generalnie u zachowuje – jakie jest tego wytłumaczenie?

Szanowni Państwo,
w informatyce rozważa się drzewa binarne (chodzi o maksymalną liczbę tzw. synów dowolnego wierzchołka, tutaj 2), ternarnych (3), a czasem zachodzi potrzeba mówienia o… no właśnie, k-arnych? W języku angielskim nazywa się to k-ary trees.

Z wyrazami szacunku
Czytelnik

Czy w sformułowaniach z cząstką -up, takich jak: mock-up, start-up, meet-up, właściwy jest zapis jedynie z łącznikiem?

Pozdrawiam

Agnieszka

Od dłuższego czasu obserwuję tendencję do używania wielkich liter w zaimkach osobowych: Ja, Mnie, Oni, a także formach: Nasz, Ich etc. Nie tylko na forach internetowych, ale również w opisach zasad funkcjonowania np. sklepu („Zapraszamy do Naszej oferty”). Zapytane o to osoby twierdzą, że to z szacunku… Nie ukrywam, że drażni mnie to i jestem ciekawa, skąd się to wzięło. Czy istnieje prawdopodobieństwo, że za jakiś czas ten ewenement stanie się normą językową?

Chodzi o tekst pieśni religijnej:

„Boże, w dobroci nigdy nie przebrany,
Żadnym językiem nie wypowiedziany!”…

Czy nie ma tu być pisane łącznie z imiesłowami?

Pozdrowienia GG

Sprawa miejsca po przecinku słów zaś i bowiem – w poradach piszecie Państwo, iż „zaleca się umieszczać nie bezpośrednio po przecinku otwierającym zdanie podrzędne, ale po pierwszym lub nawet drugim bądź trzecim składniku tego zdania”. Uczestniczyłam ostatnio w dyskusji, w której jeden z uczestników podnosił, że „to zalecenie, ale nie reguła”. Argumentował też, że współcześnie to się zmienia. Sądziłam zawsze, że to ważna zasada poprawnościowa, obowiązująca bez wyjątków (oczywiście w potocznej).

Szanowni Państwo,

czy poniższa treść, będąca uwagą do opisu bibliograficznego, jest poprawna?

Stanowi tom 4. sagi rodziny Dollangangerów. Tom 1. pt.: "Kwiaty na poddaszu", tom 2. pt.: "Płatki na wietrze", tom 3. pt.: "A jeśli ciernie", tom 5. pt.: "Ogród cieni".

Moje wątpliwości dotyczą m. in. kropek po liczebnikach. Z kontekstu jasno wynika o jaki rodzaj liczebników chodzi, więc czy ich użycie nie jest nadużyciem? To samo pytanie dotyczy dwukropków.

Pozdrawiam uprzejmie,

Daniel

Szanowni Językoznawcy!
Jak powinno poprawnie brzmieć poniższe zdanie?

1) Nie przyszłoby mi do głowy kwestionować ten fakt.
2) Nie przyszłoby mi do głowy kwestionować tego faktu.

Spotkałam się z opinią, że przeczenie jest już na tyle odległe, iż prawidłowa jest tylko wersja nr 1.
Pozdrawiam i dziękuję za odpowiedź.
Anna

Formy zdeptaj nie znalazłam w słowniku. Ja powiedziałabym raczej zadepcz. Jednak zdeptaj występuje w piosence dla dzieci uczonej w kilku okolicznych przedszkolach. Czy powinnam interweniować, czy uznać nową formę za już dość rozpowszechnioną i poprawną – bo bardziej regularną (dokładnie: zdeptaj go)?