Jakie są reguły rządzące pisownią nazw epok? Znacznie częściej spotykam się z Odrodzeniem i Oświeceniem (pisanymi dużą literą) niż z Romantyzmem, Pozytywizmem czy Dwudziestoleciem Międzywojennym (są one pisane raczej małą literą). Czy kierując się tą tendencją, można w jednym tekście dla pewnych epok (Odrodzenie, Oświecenie) stosować dużą literę, a dla innych małą (pozytywizm, dwudziestolecie), czy też zalecana jest tu konsekwencja?

Dzień dobry,

chciałbym prosić o rozwianie wątpliwości w takiej kwestii:

jeżeli autor w publikacji niebeletrystycznej konstruuje swoją teorię sztuki i wprowadza nazwy do opisu zjawisk zachodzących w obrębie tej teorii, jak powinniśmy je poprawnie zapisać? Dodam, iż nazwy są często metaforyczne, dwuczłonowe, inne znowuż trzywyrazowe. Poniżej przykłady:

• Niebieskie Lustro
• Krok w Abstrakcję

Chodzi mi oczywiście o zastosowanie wielkich liter, kursywy, cudzysłowu.

Pozdrawiam

Krzysztof Bąk

Szanowni Państwo!
Która forma (słow. štúrovci; nazwa utworzona od nazwiska Ľudovíta Štúra, działacza słowackiego odrodzenia narodowego) jest poprawna: szturowcy czy štúrowcy? Dziękuję za odpowiedź.
Z wyrazami szacunku
słowacki czytelnik

Szanowni Państwo!
Od kilku dni zastanawia mnie kwestia pisowni nazewnictwa styli architektonicznych, ze szczególnym uwzględnieniem gotyku. Dotąd, w żadnym opracowaniu naukowym, nie spotkałam się z pisownią tego słowa z użyciem wielkiej litery; nie proponuje tego także moje wydanie Słownika wyrazów obcych PWN, choć jest ono dosyć stare… Znajoma osoba jednakowoż bardzo upiera się przy pisowni Gotyk, powołując się na fakt, że słowo to jest pochodzenia obcego oraz na słownik (nie znam wydania).

Szanowni Państwo,
w książce związanej z buddyzmem natrafiłem na zdanie: Każda ze sfer odrodzenia emanuje światło o innej barwie. Wydawało mi się, że czasownik emanować rządzi narzędnikiem, np. Każdy jej krok emanuje zmysłowością. A może wynika to ze znaczenia, które różni podane przykłady?

Z wyrazami szacunku
Czytelnik

Dama Orderu Uśmiechu.

W Polsce wiele szkół nosi imię Kawalerów Orderu Uśmiechu. Patronują im osoby, które otrzymały to sympatyczne odznaczenie. Ale w tym gronie są zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Czy panie, które otrzymały Order Uśmiechu, mogą więc być nazywane Kawalerami Orderu Uśmiechu? Czy nie jest tak, że powinno się obowiązkowo mówić w tym kontekście o Damach Orderu Uśmiechu? Sprawa nie jest błaha, zwłaszcza podczas szkolnych jubileuszy szkół, podczas których kobiety witane są jako kawalerowie. Jeśli mam rację, to wspomniane szkoły powinny raczej nosić nazwę Dam i Kawalerów Orderu Uśmiechu. Proszę o rozstrzygnięcie dylematu.

Andrzej

Witam,
bardzo proszę o możliwie najdokładniejsze wskazanie znaczenia oraz etymologii wyrazów: niszowy oraz noworysz.
Serdecznie dziękuję – babuleńka

Szanowni Państwo,
pracuję nad tłumaczeniem z języka norweskiego. Jakim polskim wyrażeniem oddać światopogląd (a raczej jego przedstawicieli), dominujący w norweskim społeczeństwie, wyrażający się – upraszczam – poszanowaniem wartości religijnych, ale bez wiary w Boga? Tłumacz proponuje określenia: laiccy chrześcijanie (co uważam za pojęcia wykluczające się) lub humanoetycy. Co Państwo sądzą o tych propozycjach? A może jest lepsze rozwiązanie? Z góry dziękuję za odpowiedź i pozdrawiam.
Anna

Szanowni Państwo,
bardzo proszę o odpowiedź na nurtujące mnie pytanie. Czy po wyrazie Temat na tablicy powinien być dwukropek, a dalej treść tematu rozpoczęta wielką literą, np. „Temat: Co powinniśmy wiedzieć o rzeczowniku?”? Czy po tym wyrazie powinna być kropka, np. „Temat. Co powinniśmy wiedzieć o rzeczowniku?”? Treść tematu po dwukropku powinna zacząć się małą literą? Jak poprawnie powinna brzmieć ta formuła? Czy istnieje zasada, która określa taki zapis?
Pozdrawiam
Iwona Pomianek

Proszę o informację, jak należy zapisywać nazwy własne w takich przykładach: „Skra nie jest siatkarskim kopciuszkiem/Kopciuszkiem” czy „Zespół odrodził się jak feniks/Feniks z popiołów”. Czy wciąż są one tu traktowane jak nazwy własne, czy może mają w takich przypadkach charakter wyrazów pospolitych?