Czy ważne jest, w jakiej kolejności występują dopełnienia w zdaniu: „Wybierzcie się z wujkiem po zakupy”? Słowem, czy jeśli występują dwa dopełnienia mające taką samą formę (np. mające formę wyrażeń przyimkowych), to ich kolejność ma jakieś znacznie?

Czy w zapisie bibliograficznym:

Wokół „W pustyni i w puszczy”. W stulecie pierwodruku powieści, koncepcja J. Axer i T. Bujnicki, Kraków 2012

należy pozostawić wyrażenie koncepcja (zgodnie z kartą tytułową), czy lepiej użyć znanego skrótu oprac.? A może lepiej red.?

Szanowni Państwo,
czy istnieją zasady pisowni nazw idei, koncepcji (nie są to nazwy żadnych dokumentów)? Np. (hipotetycznie) czy należy pisać koncepcja Zielonego Przedmieścia, czy koncepcja zielonego przedmieścia? Jeśli należy to zapisywać małą literą, to co w przypadku użycia w mianowniku: koncepcja zielone przedmieście?.

Zdarza mi się słyszeć, zwłaszcza wśród moich znajomych z południa Polski, formę krzyczeć po kimś zamiast krzyczeć na kogoś. Z początku podejrzewałem, że jest to element śląskiej gwary, ale później zdarzało mi się napotykać tę formę także u mieszkańców innych rejonów kraju. Żaden ze słowników, które przeglądałem, nie wspomina o krzyczeniu po kimś. Stąd moja prośba o wyjaśnienie, skąd w języku wzięła się ta forma i czy można uznać za poprawne jej stosowanie.

Szanowni Państwo,
weszła ostatnio na rynek seria czekolad, których nazwy brzmią: Lata 60-te, Lata 70-te itd. Wiem, że kiedyś taki zapis był prawidłowy, teraz natomiast normą jest zapis lata 60. Kiedy ta norma uległa zmianie? Czy można uzasadnić użycie nieprawidłowego zapisu w nazwie produktu nawiązaniem do lat, w których taki zapis obowiązywał?
Dziękuję i pozdrawiam
Joanna

Dzień dobry!
Ostatnio organizowałem konkurs językowy, który nazwano (wg mnie bardzo trafnie) LINGUANALIA. Chciałbym się zapytać o:
1. wymowę – moim zdaniem powinny być dopuszczone dwa sposoby wymawiania [linguanalia] (ze spolszczoną fonetyką) i [lingwanalia] (z zachowaniem łacińskiej fonetyki), podobnie jak to jest ze słownymi zapożyczeniami z języka francuskiego: pointa zachowuje w języku polskim oryginalną fonetykę, natomiast hossa – nie zachowuje typowego dla języka francuskiego niemego h. Wnioskuję wobec tego, że nie ma twardego paradygmatu przy przejmowaniu fonetyki zapożyczonych wyrazów;
2. odmianę w dopełniaczu: Linguanalii czy Linguanaliów?
3. czy to prawda, że powyższe zdania powinienem zacząć po liczbach porządkowych od wielkiej litery, mimo że występują po średnikach i dwukropku?;
4. czy można coś więcej powiedzieć o cząstce -alia (Linguanalia).
Dziekuję za pomoc. Wiesław Majos

Homo sapiens, verbum nobile (i wiele innych wyrażeń łac.) opatrzono w słowniku kwalifikatorem ndm. Czy można (obocznie) odmieniać je wg deklinacji łacińskiej? Zdarza się tak usłyszeć od osób znających łacinę i ma to duży urok. Z kolei takie podejście bez znajomości łaciny nastręcza kłopotów, bo trudno znaleźć zasady tej odmiany. Może jakaś przyszła publikacja PWN dotycząca języka polskiego, nie będąca stricte podręcznikiem do łaciny, uzupełni ten niedobór? Czy taki pomysł ma sens i szanse realizacji?

Od dziecka znałem słowo ława tylko w odniesieniu do mebla, na którym się siedzi. Tymczasem od jakiegoś czasu można zaobserwować że słowo ława jest używane w odniesieniu do niskiego mebla, na którym podaje się np. coś do jedzenia lub picia.

Chciałem zapytać, skąd się wzięło to nowe znaczenie. Wszakże w polskim języku funkcjonuje stolik, więc nadanie temu meblowi nazwy ława, która od starożytności oznacza mebel do siedzenia (https://pl.wikipedia.org/wiki/ława), wydaje się chybionym pomysłem.

Szanowni Państwo,
w jaki sposób należy napisać określenie mega komfortowy? Wiem, że mega można zastąpić słowem niezwykle czy bardzo, ale chodzi o oddanie pewnych emocji. Czy w publikacji to określenie brzmi za bardzo potocznie?
Dziękuję za odpowiedź.
Łączę pozdrowienia,
AP

Dzień dobry!
Chciałabym zapytać, co znaczy słowo melepeta. Czasem słyszy się w odniesieniu do kogoś takie określenie, np. „Ty melepeto!’’.
Grażyna Gaczkowska