Szanowni Państwo,
zgodnie ze słownikiem ortograficznym słowo wybrzeże powinnam zapisać od dużej litery, jeśli chodzi o ‘polskie wybrzeże nad Bałtykiem’. Czyli w moich zdaniach musi być duże „W”: „W środkowym pasie polskiego Wybrzeża znajdują się takie miejscowości, jak…”; „Na fragmencie polskiego Wybrzeża najbardziej wysuniętym na północ są całkiem ciekawe budynki”; „Nad polskim Wybrzeżem można spotkać sporo gwiazd”?

Z poważaniem
A.K.

Szanowni Państwo,
czy w zdaniu (i jemu podobnych): „Matka może położyć się z dzieckiem i pobawić (się?) z nim grzechotką” należy powtórzyć zaimek się, czy jest to całkowicie zbędne? Czy istnieje jakaś reguła dotycząca tej kwestii?
Pozdrawiam
Ola S.

Wychowana w rodzinie protestantów abstynentów, nie wiedziałam, co odpowiedzieć.

Czy powyższe zdanie jest poprawne? Czy może między protestantami a absytentami powinien być łącznik, a przecinek jest zbędny?

Jaka jest etymologia porzeczki? Czy można widzieć w niej formację analogiczną do poziomki?

Czy kiedy nie ma w zdaniu podmiotu, powinniśmy wstawiać przecinki oddzielające imiesłowy i przymiotniki, które funkcji podmiotu nie pełnią, od orzeczeń? Np.
Znudzony długowiecznym życiem(,) wzdychał co chwilę.
Niestety osłabieni(,) poddali się przeciwnikom.
Ranny(,) wierzgał nogami.

Wiem, że nie oddzielamy okoliczników, ale na to nie znalazłam zasady ani przykładu w opracowaniach.

Szanowni Państwo!
Zgodnie z zasadami interpunkcji między daty wstawiamy myślnik (w druku często – półpauzę). Która z następujących wersji jest obecnie zalecana?
1. Bez spacji: w latach 1990–2000
? 2. Ze spacjami: w latach 1990 – 2000?
Czy zasady te dotyczą również zapisu godzin? Np. w godz. 9.30-12.00 oraz w godz. 9.30 – 12.00.

Intryguje mnie poprawność słowa przerębel. Czy jest to ten przerębel, czy ta przerębel? W Słowniku poprawnej polszczyzny (wyd. 2004) jest położony nacisk na rodzaj męski tego słowa. Jednakże na stronie Słownika języka polskiego widzę dopuszczalność obydwóch tych form. Która z nich jest bardziej poprawna?

Szanowni Państwo,

zgodnie z regułami językowymi mieszkańców wsi Przęsławice położonej w gminie Brochów, dawniej Tułowice, nazywamy: przęsłąwiczanin/ przęsłąwiczanka. Jednak nazwy te nie są powszechnie używane. Natomiast dla określenia osób zamieszkujących w tej miejscowości okoliczna ludność, zwłaszcza z sąsiednich wsi, stosuje określenie: przesławioki (bardziej gwarowo przesuawioki) lub przesławiczoki. Czy te potoczne nazwy, używane częściej niż właściwe, można również uznać za poprawne?

Od długiego czasu nurtuje mnie używanie „na”, „w”, „we” w nazwach państw i miast. W większości używamy „w” lub „we” — w Polsce, w Holandii w Szwecji...., lub we Włoszech, we Francji (tu rozumiem, że początek nazwy ma 2 spółgłoski, z czego pierwsza jest „w” lub podobna w wymowie „f”).

Czasem słyszymy, i to chyba nie jest poprawne, na Chorwacji, ale już na Islandii chyba jest OK (no bo to wyspa), tak jak np. na Sycylii.

Jest też jedna anomalia językowa, odkąd pamiętam mówimy na Węgrzech i tu zupełnie nie wiem dlaczego. Czy mogłabym prosić o wyjaśnienie różnic.

Pozdrawiam

Dominika

Czy skoro przymiotniki od nazw Bielsko-Biała i Węgierska Górka to: bielskobialski i węgierskogórski, to nazwami mieszkańców tych miast będą: bielskobielszczanin, węgierskogórzanin? Ogólnie – czy sposób, w jaki tworzymy nazwę mieszkańców danego regionu geograficznego, jest ściśle związany z tym, jak wygląda odpowiedni przymiotnik? Mam nadzieję, że jest jasne, o co mi chodzi. Skoro np. przymiotnik od Konstancina-Jeziorny brzmi konstanciński, to mieszkaniec będzie konstancinianinem?