Witam.
Mam pytanie, czy zwrot „Czy mam przyjemność rozmawiać z…” jest zwrotem poprawnym stylistycznie.
Pozdrawiam.

Czy prawidłowe są następujące zdania:

1. Uprawiając tę roślinę, możecie być narażeni na wizytę kretów.
2. Upiekła ciasto, chcąc zrobić mu przyjemność.

Ad. 1. Zdanie podrzędne jest zdaniem okolicznikowym czasu, więc jest zbudowane prawidłowo.
Ad. 2. Czy nie jest tak, że czynności nie są jednoczesne? Przecież to, że chciała zrobić mu przyjemność, jest wcześniejsze niż to, że upiekła ciasto. Więc zdanie jest nieprawidłowe. Czy zdania przyczynowe mogą być wyrażane przy pomocy imiesłowów na -ąc?

Bardzo proszę o pomoc. Czy w poniższym zdaniu konieczny jest przecinek:

„Dzięki zaproszeniu Urzędu Miasta i Gminy Piła mieliśmy przyjemność prowadzić warsztaty dla dzieci i dorosłych mieszkańców gminy”?

Witam!
Chciałbym się dowiedzieć, jak brzmi rzeczownik od słowa miły. Niby banalny wyraz, ale znalezienie odpowiednika zajęło mi dosyć sporo czasu i do żadnego wniosku nie doszedłem. Stąd pytanie i prośba o odpowiedź, gdyż mnie to nurtuje, najzwyczajniej w świecie.
Pozdrawiam

płynę sobie łódką, a nade mną płyną (sobie) obłoki

Dzień dobry, mam pytanie odnośnie do pojawiającej się czasami w prognozach pogody quasi-poetyckiej konstrukcji językowej typu: od zachodu płyną sobie chmury...

Wyraz sobie dodany tu do czasownika płynąć żadną miarą nie wskazuje na to, że czynność ta jest „całkowicie zależna od woli wykonującej ją osoby i zwykle sprawia jej przyjemność” (por. Inny słownik języka polskiego). Płynące po niebie chmury (częściej obłoki) jako uosabiające zmienną naturę rzeczy toposy literackie obecne są w twórczości wielu poetów, choćby Mickiewicza, Miłosza,

Szymborskiej, Harasymowicza czy Ratajczaka. Nigdy jednak nie płyną one tam sobie, co najwyżej są wprawiane w ruch przez wiatr, któremu w pewnym kontekście można już przypisać atrybut sprawczości, jak dzieje się to w przypadku greckiej pneumy z Ewangelii Janowej, upowszechnionej przez łacińskie „spiritus flat ubi vult”, co zostało przetłumaczone na język polski jako „duch wieje kędy chce” lub „wiatr wieje tam, gdzie chce” (J 3,8).

A życie sobie (sic!) płynie, jak gdyby nigdy nic...

Z poważaniem

Dzień dobry,

w jaki sposób powinno się zapisywać dłuższe odpowiedzi w wywiadzie? Czy cała odpowiedź stanowi całość i nie wprowadzamy w jej obrębie akapitów? Czy przy dłuższej odpowiedzi można kolejne jej części (jeśli pytanie dotyczyło kilku kwestii) zaczynać od nowego akapitu?

Dziękuję i pozdrawiam

Ewa

Ostatnio miałem przyjemność rozmowy z policjantem z drogówki. Po krótkiej wymianie zdań z ust pana policjanta padło znamienne i jakże typowe „Będziemy dmuchać”. Zaraz, zaraz! Jacy my!? Wiem, że typowe jest użycie w tym przypadku l. mn., a z mojej strony nadużyciem byłoby chyba zastosowanie podobnej konstrukcji w stosunku do policjanta. W jaki sposób uzasadnić można użycie tutaj l. mn.? Czy ma to jakiś związek z tzw. 'pluralis maiestaticus'?

Szanowni Państwo,
chciałbym zapytać się o odmianę nazwiska szkockiego pisarza: Arthur Conan Doyle – jak powinno to brzmieć w dopełniaczu (Arthura Conan Doyle’a czy Arthura Conana Doyle’a)? Czy informacja (z niepewnego źródła), iż Conan to drugie imię pisarza nadane mu na chrzcie przez wuja o nazwisku Conan coś zmienia w tej kwestii?
Będę bardzo wdzięczny za udzielenie odpowiedzi.
Z wyrazami szacunku,
Adrian Przyborski

W tekście piosenki Hanko z repertuaru m.in. Orkiestry Ulicznej z Chmielnej, w której mam zaszczyt i przyjemność grać i śpiewać, znajduję słowa: Apaszem Stasiek był, wkrąg znały go ulice. Moje pytanie dotyczy prawidłowej pisowni: wkrąg czy w krąg, w kontekście piosenki?
Łączę wyrazy uszanowania,
Adam Anusiewicz/Warszawa.

Czy przymiotnika dekadencki używa się pozytywnie, do określania rzeczy/przyjemności „grzechu wartych”? Spotykam się z tym w tekstach (dekadencko pyszny itp.) i zastanawiam się, czy to kalka z angielskiego czy uprawniony uzus.

Z pozdrowieniami

D.