Szanowni Państwo!
Chciałbym spytać o wyrażenie świecić komuś występujące m.in. w Ogniem i mieczem („Niech im kat świeci”) i w piosence Elekcja Jacka Kaczmarskiego („Poświecimy im”). Od czego wyewoluowało do znanej obecnie, lapidarnej i nieco enigmatycznej formy? Jakie jest dokładne znaczenie czasownika świecić w tym kontekście? Czy różne od znaczeń wymienianych dziś w słownikach?
Dziękuję i kłaniam się

W jakim przypadku jest pierwsze słowo w wyrażeniu nudy na pudy – w dopełniaczu liczby pojedynczej ('Nudy JEST na pudy') czy w mianowniku liczby mnogiej ('To SĄ nudy na pudy')? Który z przypadków został utrwalony w tym frazeologizmie?

Szanowni Państwo,

W książce dla dzieci z baśniami z Mongolii, nad którą pracuję, pojawia się imię Tsartsaa. Czy odmiana Tsartsaa-Tsartsy (z pominięciem podwojonego a) byłaby akceptowalna? Chciałabym zachować możliwie prostą pisownię ze względu na odbiorców i jednocześnie zdecydować się na zapis poprawny językowo.

Pozdrawiam

Ilona Siwak

Szanowni Państwo,

na jednym z forów internetowych rozgorzała ostatnio dyskusja na temat prawidłowej odmiany nazwy wsi Skurpie. Otóż pytanie dotyczyło miejscownika, czyli Co słychać w Skurpiu czy w Skurpiach.  W Skurpiu sugerowałoby, że nazwa stoi w liczbie pojedynczej i pochodzi prawdopodobnie od pruskiego nazwiska. Z drugiej strony część widzi analogie do nazwy regionu  Kurpie i dlatego obstaje przy odmianie w liczbie mnogiej.

Serdecznie pozdrawiam

Witam.
Otóż, czy słowo oglądnąć jest zgodne z j. polskim? Coraz częściej je spotykam, w codziennym użytku.
Pozdrawiam i czekam na odpowiedź.

Szanowni Państwo!
Zawsze byłam przekonana, że mówi się dwie panie magister, trzy panie profesor itd. Ostatnio jednak spotkałam się z formą panie senatorzy. Czy nie należałoby jednak powiedzieć panie senator (chodzi oczywiście o mianownik l. mn. rodzaju żeńskiego)?
Pozdrawiam
Karolina Wichowska

Szanowni Państwo,

czy w tekście onomatopeje i dźwięki wydawane przez zwierzęta można zapisać kursywą?

Czy poprawne jest wyrażenie panaceum na… (powiedzmy: recesję, przestępczość czy inny problem)? Często słychać tego typu słowa w mediach. Jeżeli panaceum to lek na wszystko, czy nie ma tu logicznego błędu?

Jak zapisywać hipotetyczne przytoczenia czyichś słów, które de facto nie są wypowiedziami autorstwa innej osoby?
Przykłady: 1) Można było kulturalnie powiedzieć: „panu już dziękujemy”, a nie (…)"; 2) Nie lubiła, gdy ktoś pytał: „co u Was słychać?”. 3) Trzeba wreszcie powiedzieć im: „dość!”.
Czy takie fragmenty należy, podobnie jak autentyczne przytoczenia, wydzielać cudzysłowem i poprzedzać dwukropkiem? Czy pasowałoby rozpoczynać je wielką literą?

Z poważaniem
Czesław

Dzień dobry!
Proszę o pomoc: czy można powiedzieć, że coś „ma wiele do życzenia”? Zastanawia mnie także wyrażenie „Dobrej tradycji stało się zadość” – czy przymiotnik nie zaburza poprawnej konstrukcji?
Pozdrawiam serdecznie,
K.