Dlaczego w pismach procesowych, orzeczeniach itp. powszechnie używa się sformułowania „przepisanych”, zamiast „przepisowych”, jak np. w zdaniu: „Wnoszę o zasądzenie od organu na moją rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.”

Czy to jest prawidłowe?

Widząc słowo „przepisanych” chciałoby się od razu zapytać przepisanych skąd lub od kogo?

Szanowny Panie,
kredyt a linia kredytowa to dwie zupełnie odrębne sprawy! W każdej dziedzinie / (sub)dyscyplinie istnieje przecież specjalistyczna terminologia, której nie można kwestionować w imię poprawności stylistycznej bądź też niedostatecznej znajomości tematu. Mam wrażenie, iż Językoznawcy często skłaniają się do (nad)używania terminologii ogólnej bądź przesyconej abstrakcyjnością, wywołując w ten sposób u fachowego odbiorcy istny dysonans znaczeniowy.
Pozdrawiam
K. K.

1. Podróże na siedem kontynentów.
2. Podróże po siedmiu kontynentach.
3. Podróże przez siedem kontynentów.
Ma być to tytuł albumu ze zdjęciami ze świata. Wydawca chce użyć formy jak w pkt 1, ja uważam, że jest ona błędna (dotyczy przedostania się z miejsca na miejsce), wolę jak pkt 2 i 3, czy mam rację i jak to udowodnić?

Kłóciłam się ostatnio z koleżanką na temat przecinków. A dokładniej w jednym zdaniu: „W poniższej rozprawce chciałabym udowodnić, iż Jacek Soplica do takich osób się zalicza i w pełni zasłużył na oczyszczenie swojego nazwiska”. Czy przed chciałabym można postawić przecinek, czy też go usunąć?

Drodzy Eksperci!
Proszę o wyjaśnienie, jak należy zapisywać sformułowanie 'niebieska strefa'/'niebieskie strefy' (strefa, gdzie żyje duży, znacznie większy niż przeciętny, odsetek stulatków i ponadstulatków – hmm, ciekawe, czy ten wyraz dobrze zapisałam) – czy od wielkich liter, a może pierwszy wyraz od wielkiej litery, a drugie nie, a może całość w cudzysłowie? Będę bardzo wdzięczna za podpowiedź.
Z serdecznymi pozdrowieniami,
Katarzyna

W poradni pojawiło się już pytanie: Dlaczego rżnąć (np. drewno) ale podrzynać (gałąź, na której się siedzi)?, na którą odpowiedź dr Długosz-Kurczabowej brzmiała: „Do dawnych form rznąć, dorznąć, zarznąć, wyrznąć… utworzono wtórne odpowiedniki częstotliwe rzynać, dorzynać, zarzynać, wyrzynać… (analogicznie do umotywowanych par typu zacząć – zaczynać)”.
W związku z tym zastanowiło mnie jednak, jak brzmiała wymowa. Wynika to z tego, że czytając podrzynać jako [pod-żynać], mielibyśmy oboczność ż-rz, biorąc pod uwagę rżnąć. Wydaje mi się zatem, że pierwotne odczytanie podrzynać brzmiałoby [podr-zynać], i rznąc [r-znąć], tak jak marznąć.
W czasach szkolnych miałem podobny problem, gdy czytaliśmy Reja, gdzie znajdujemy słowo barzo, które w oczywisty sposób jest naszym współczesnym bardzo, a więc odczytanie powinno brzmieć raczej [bar-zo] niż [bażo], które to strasznie mnie wówczas raziło.
Czy takie rozumowanie jest prawidłowe? Czy jest to powiązane z czeskim ř, które ponoć wymawia się podobnie? Odchodząc trochę od powyższego – czy czasowniki rżnąć i żąć są pokrewne, czy to przypadkowa zbieżność?
Z poważaniem
Marek Kielar

„On tak już ma”, „Mam często tak, że nic mi się nie chce” – czy zdania te są poprawne, czy nie rażą Państwa w języku potocznym? Spotkałem się z opinią, że lepiej powiedzieć: „On taki już jest” i po prostu: „Często nic mi się nie chce” oraz że przytoczone na początku konstrukcje to twór ostatnich lat, spopularyzowany przez Ryszarda Rynkowskiego („Ten typ tak ma”). Może to kalka z innego języka?

Dzień dobry Państwu!
Mateusz Borek (Polsat) wykreował pojęcia: „Zawodnik jest pod formą”, czyli że nie ma jej, jest bez niej, gra miernie a nawet źle; „Zawodnik jest pod grą”, czyli że jest aktywny, ma tzw. ciąg na bramkę itp.; „Zawodnik jest pod piłką”, czyli że jest przy niej, w jej posiadaniu. Czy jeśli formy te nie są poprawne, to pan ten łamie ustawę o języku polskim?
Pozdrawiam serdecznie

Szanowni Państwo,
zastanawiam się nad interpunkcją zdania Nie udowodniono, że taka funkcja istnieje lub też(,) że nie istnieje. Gdyby nie było też, brak przecinka wynikałby z reguły [374] WSO PWN, ale w tej sytuacji nie jestem pewien.

Z wyrazami szacunku
Czytelnik

Droga Redakcjo,
czy w pracy poświęconej katechetyce tytuły źródeł: Katechizm Kościoła Katolickiego (i określenia synonimiczne: katechizm współczesny albo watykański) oraz Katechizm Rzymski (Katechizm szesnastowieczny, Soboru Trydenckiego) powinny być pisane kursywą (nie dotyczy określeń synonimicznych), jako tytuły, czy też wystarczy jedynie zapis z wielkiej litery? W materiale źródłowym znalazłam formy drukiem prostym i z wielkiej litery także odnośnie zapisów synonimicznych.
Pozdrawiam.