zbiega��
-
Inna sprawa to (,) czy…8.07.20158.07.2015Szanowni Państwo,
zastanawia mnie interpunkcja w zdaniu „Czy ma to wpływ na ludzkie zachowania, to inna sprawa”. Gdyby zamienić kolejność członów oddzielonych przecinkiem, widoczna byłaby podrzędność frazy „Czy…” i konieczność przecinka, więc chyba powinien się znaleźć również w wyjściowej wersji? A co ze zdaniem „Inna sprawa to czy ma to wpływ na ludzkie zachowania”?
Z wyrazami szacunku
Czytelnik -
Interpunkcja nagłówka
12.12.202312.12.2023Czy w tytule: „Czy Polacy lubią inne narody?”. Komunikat z badań niepostawienie kropki po cudzysłowie będzie błędem interpunkcyjnym?
-
Interpunkcja partykuł i przysłówków rozpoczynających wyjaśnienia17.03.201717.03.2017Szanowni Państwo,
chciałem zapytać o interpunkcję podanych zdań: Nie jest to powszechna praktyka. Szczególnie/Zwłaszcza(,) jeśli przedmiot jest zaliczony, Poszukajmy kogoś innego, bo to niezbyt poważne, szczególnie(,) jak się bierze tyle pieniędzy. Z jednej strony mamy regułę cofania przecinka, z drugiej strony postawiłbym jednak przecinki w proponowanych miejscach ze względu na akcent zdaniowy.
Z wyrazami szacunku
Czytelnik
-
Interpunkcja w tytułach stojących przed nazwiskiem 29.01.201629.01.2016Szanowni Państwo,
jak wiadomo, pomiędzy funkcją danej osoby a jej imieniem i nazwiskiem przecinka zamieszczać nie należy, np.:
Architekt Jan Kowalski wypowiedział się na temat…,
jednak chciałem zapytać, jak powinna wyglądać interpunkcja, gdy mamy do czynienia ze zbiegiem dwóch lub więcej określeń, np.:
Architekt, prof. Jan Kowalski wypowiedział się na temat…. Czy w takim zapisie przecinek automatycznie rozpoczyna wtrącenie i powinien pojawić się także po nazwisku cytowanej osoby?
-
Jakby 15.01.201715.01.2017Szanowna Poradnio,
w książce J. Bralczyka, A. Markowskiego i J. Miodka Trzy po 33 znalazłem fragment Znów mamy więc do czynienia z tą – JAKBY (podkr. P.S.) powiedział profesor Miodek – cudowną właściwością polszczyzny […] (felieton o wyrazie obczaić, s. 102).
Czy na pewno tak?
Z poważaniem
P.S.
-
Jeszcze raz w sprawie interpunkcji zdania22.01.201722.01.2017Szanowni Państwo,
mam pytanie w związku z tą poradą. Na jakiej podstawie możemy opuścić przecinek po która w trzecim wariancie interpunkcyjnym omawianego zdania?
Z wyrazami szacunku
Czytelnik
-
Kłopotliwe przecinki12.06.201712.06.2017Jak powinna wyglądać interpunkcja w zdaniach, w których dwa okoliczniki są połączone spójnikiem łącznym lub rozłącznym, ale jeden jest w formie przysłówka (lub wyrażenia przyimkowego), zaś drugi w formie zdania podrzędnego (albo imiesłowowego równoważnika zdania)? Chodzi o zdania typu:
1. Załatwimy to siłą lub idąc na układ.
2. Zrobimy to jutro albo gdy będziemy mieli więcej czasu.
3. Nie używaj tego w razie awarii i jeśli nie znasz się na tym.
-
Kropka po cudzysłowie1.02.20161.02.2016Dziękuję za poradę , ale przez moje przejęzyczenie wyszło zupełnie inne pytanie.
Podam przykłady:
„Rozwiązuję zadanie: »ile jest liczb ośmiocyfrowych?«”,
„Rozwiązuję zadanie: »Grupę 12 osób dzielimy na 3 zespoły. Ile jest możliwości takiego podziału?«”.
Czy w 1. przykładzie należy postawić kropkę po znaku zapytania i cudzysłowie? A czy byłoby inaczej, gdyby treść zadania zacząć wielką literą? I jak z kropką na końcu w 2. przykładzie?
-
kropka w zapisie nazw dekad20.12.201220.12.2012Wiem, że z reguły (szczególnie, gdy chcemy oszczędzić miejsce i nie pisać wszystkiego słownie) pisze się np. lata 50. i 60. z kropką na końcu. Jednak w zdaniu, w którym wymieniamy ich więcej, np. w latach 50., 60. i 70., pojawia się nieco niezręczne zestawienie kropki i przecinka. Czy aby tego uniknąć, mogłabym napisać lata ’50, ’60 i ’70? Czy taka forma zapisu jest poprawna? Czy wtedy w całym tekście powinnam się konsekwentnie tego trzymać?
Dziękuję i pozdrawiam. -
liczebniki24.10.200224.10.2002Począwszy od 5 wzwyż jest wyraźna zależność liczebników porządkowych od głównych: pięć – piąty, sześć – szósty, siedem – siódmy, osiem – ósmy… To kreskowane ó w wyrazach szósty, siódmy, ósmy – jest odmienne, wymienia się na e lub o w odpowiednim liczebniku głównym. Tę samą wspólność rdzenia czuje się w parze trzy – trzeci, ale brak jej w przypadku liczebników 1, 2 i 4. Ta trójka (albo ta czwórka) psuje cały porządek. Dodatkowo w parach dwa – drugi oraz cztery – czwarty zgadzają się pierwsze (a nie zgadzają dopiero drugie) głoski – i nie tylko jest to intrygujące, ale dodatkowo może sprawiać trudność ortograficzną, jeśli się zbyt mocno pokojarzy drugi z dwa czy dwoje (takie silne skojarzenie obserwuję u swojego dziecka, które notorycznie chce pisać drógi, uzasadniając to właśnie tym).
Chciałbym spytać o etymologię liczebników porządkowych. Czy to tylko zbieg okoliczności (te pierwsze głoski), czy rzeczywiście istnieje etymologiczne powiązanie wewnątrz par dwa – drugi i cztery – czwarty?