Witam,
Moje pytanie dotyczy wymowy wyrazów takich jak organizmie (zgodnie z pisownią, czy raczej [organiźmie]?) oraz pospieszny (zgodnie z pisownią, czy może [pośpieszny]?). Przyznam, że mi bardziej podobają się wersje z ś i ź…
Pozdrawiam,
Tomasz Furtak

Szanowni Państwo,
jeśli do tekstu wstawiamy wykres lub tabelę i podajemy źródło:

Źródło: ZUS, KRUS
Ź: opracowanie własne na podstawie: […], str. 12
Ź: opracowanie własne na podstawie monitoringu XY

czy na końcu stawiamy kropkę? Spotkałam się z zapisami bez kropki:

Źródło: GUS

ale i z kropką, gdy źródło przypomina przypis:

[…], s. 12.

W Edycji tekstów znalazłam tylko przykład informacji o źródle danych w tabeli (z kropką):

Rocznik Statystyczny, 1992, str. 26.

B. Kamola

Nurtuje mnie pewne pytanie. Dlaczego nazwisko Michaiła Bułhakowa piszemy przez h, a nie ch lub g? Słownik ortograficzny PWN podaje, że rosyjską literę x oddajemy w polszczyźnie przez ch, ale przecież w oryginale nazwisko pisarza brzmi Михаил Булгаков, czyli w ogóle nie ma tam x, tylko г, zatem powinno być Bułgakow, prawda? Skąd więc w tym słowie h, niespotykane chyba w innych rosyjskich wyrazach? A może jednak są jeszcze jakieś inne słowa, które po przełożeniu na polski piszemy przez h?

Szanowni naukowcy,
zastanawiam się nad poprawną wymową słów takich jak: profesjonalizmie, socjalizmie, kapitalizmie itd.
Wymawia się takowe słowa przez „ź” czy „z”"?
Jakie zasady fonetyki w języku polskim przemawiają za poprawną formą?

Z wyrazami szacunku
Dawid Jarmoluk

Jak powinno się transkrybować gruzińskie nazwiska zakończone na –ia/-ija, które w wersji rosyjskiej mają postać Габелия, Кантария, Коркия? Czy przejście przez rosyjski i pisanie „Kantarija” ma uzasadnienie, czy pozostać przy rozpowszechnionej (vide Wikipedia) końcówce bez „j”?

Napatoczyłem się niedawno na Wikipedii (strona: „Alfabet polski”) na cytat z Brücknera dotyczący polskiego abecadła i opisujący problemy jego zapisu. I jest tam taki fragment: „tak się mściło niedbalstwo wobec języka narodowego, zrozumiałe chyba u mieszczan pół-Niemców, karygodne śród kół uczonych, nie uznających, jak i WĘGIERSKIEGO, niczego niełacińskiego”. Dobrze rozumiem, że były pomysły wprowadzenia węgierskich dwuznaków itd. do naszego abecadła? Wszakże mamy dużą zbieżność „nietypowych” głosek (zapisywanych jako: zs-ż, s-sz, dz-dz!, dzs-dż, gy~dź, ny-ń itd.), więc ma to sens, ale w ogóle nie jestem w stanie znaleźć potwierdzenia czegoś takiego.

Według reguł rzeczowniki włoskie zakończone na -ccia powinny w polskim tekście mieć dopełniacz -ccii. Jednak italianiści twierdzą, że w wymowie to zakończenie brzmi bardziej jak -czcza niż -czczja. Może więc bardziej uzasadnione byłoby zakończenie -czi?

Nurtuje mnie zasada odmiany pewnej grupy wyrazów. Mamy wyraz koń, od którego narzędnik (z kim, z czym?) liczby mnogiej to końmi lub koniami. Natomiast dla wyrazu słoń, ów narzędnik to tylko słoniami.
Jeśli chodzi o rodzaje żeńskie, to mamy wyraz broń, od którego narzędnik to tylko broniami, a już w wyrazie toń, jest to tylko tońmi.
Analogicznie gość (gośćmi) i kość (kośćmi/kościami).
Czy istnieje jakaś reguła, by móc wydedukować prawidłowość odmiany innych tego typu wyrazów?

Szanowni Państwo,
w kontekście bieżących wydarzeń jaka jest poprawna pisownia następujących wyrazów:
a) majdan czy Majdan?
b) majdan niepodległości czy Majdan Niepodległości?
c) euromajdan czy Euromajdan?
Z wyrazami szacunku

W podręcznikach do gramatyki historycznej można znaleźć informację, że w języku polskim wskutek wokalizacji jerów przednich powstała samogłoska ‘e (zmiękczająca poprzedzającą spółgłoskę). Dlaczego więc z prasłowiańskich słów z jerem przednim w pozycji mocnej: *lьnъ, *lьvъ, *ocьtъ, *tьstь mamy współcześnie w polszczyźnie formy: len (zamiast lien), lew (zamiast liew), ocet (zamiast ociet), teść (zamiast cieść)? Pozdrawiam.