Dzień dobry, spotkałam się w paru publikacjach z czasownikiem "interagować" (w znaczeniu „A interaguje z B” = „A i B wzajemnie na siebie oddziałują”). Czy taki czasownik jest poprawnie utworzony? Interesuje mnie również pochodzenie; w słownikach łacińskich nie znajduję „interagō”, od którego polski wyraz mógłby powstać.

W jednej z polonijnych reklam w kraju niemieckojęzycznym nagminnie powtarza się sformułowanie: POLSKA I INTERNACJONALNA KUCHNIA. Czy jest ono poprawne? Wydaje mi się, że przymiotnik internacjonalny zarezerwowany jest dla spraw poważniejszych, jak pokój na świecie, stosunki międzynarodowe, a internacjonalna kuchnia to w tym przypadku automatyczne tłumaczenie niemieckiego Internationale Küche. A może się mylę?
Dziękuję, łączę serdeczne pozdrowienia!
Daria

Dzień dobry, chciałam zapytać, czy wyrażenie: „ku mojemu zaskoczeniu” powinno się oddzielać przecinkiem od reszty zdania i czy ma na to wpływ jego położenie w zdaniu: w środku albo na początku. A może poprawne będą oba zapisy: i z przecinkiem, i bez przecinka? Jeśli tak, to dlaczego? Czy to zależy po prostu od preferencji piszącego?

Bardzo dziękuję!

Witam,
„Jako odrębna jednostka, masz odmienną osobowość i sytuację życiową”, „Poza wynikami badań, trzeba też wspomnieć o innych wiarygodnych źródłach niezależnych”, „Oprócz podania, w państwach Unii wymagane są także ekspertyzy”. Czy w podanych zdaniach konieczne są umieszczone w nich przecinki? Przykłady zaczerpnięte są z prasy.
Z góry dziękuję,
Aleksandra.

Szanowni Państwo!
Mam pytanie, jak rozwijać swoje umiejętności językowe? Jak zostać mistrzem pióra? Co poradzilibyście licealistce czy studentce, która chce pisać piękne pod względem językowym wypracowania/prace zaliczeniowe? Która chce tak wyćwiczyć swój język, aby ten giętki powiedział wszystko, co pomyśli głowa? Oczywiście wiadomo, że trzeba dużo czytać i pisać. Ale co czytać i jak? Jak nauczyć się pięknie posługiwać słowem? Czy są jakieś ćwiczenia, które można wykonywać?

Mój kolega z Włoch zapytał mnie, dlaczego polskie zdanie typu Jestem Włochem, Jestem Polakiem zawiera narzędnik, nie zaś jak w innych językach, które podlegają deklinacji, z mianownikiem (niem. Ich bin italienisch, wł. Sono Italiano). W łacinie widzimy podobną zależność – Jestem człowiekiem, Ecce homo.

Z góry dziękuję za odpowiedź.

Z pozdrowieniami
Albert Gorzelak

Mówi się, że ludzie kształtują język. Niektóre narody są bardziej otwarte, a inne powściągliwsze i często wynika to z języka, którym się posługują (w języku angielskim nie używa się zbyt często form Pan/Pani, z kolei w koreańskim mamy całą paletę honorykatywności i zasad zwracania się do osób postawionych wyżej w hierarchii). Stąd moje pytanie: Czy to ludzie kształtują język, czy język kształtuje ludzi?

Dzień dobry!

Dziękuję za odpowiedź ws. języka inkluzywnego, jednak liczyłem że ws. tak nowego zjawiska będzie ona bardziej rozbudowana. Wydaje mi się, że większość Polaków nie stosuje takich zabiegów stylistycznych. A jeżeli to zjawisko uzyskuje poparcie językoznawców, to czemu w takim razie nie włączyć wszystkich możliwych grup społecznych zanim przejdzie się do rzeczy?

Mam dylemat, czy w przypadku kobiety, wnioskodawczyni, zastosować formę żeńska: „(…) obywatelka kanadyjska, podlega obowiązkom, jakim podlega rodowity Kanadyjczyk” czy też „(…) jakim podlega rodowita Kanadyjka”?
Dziękuję za pomoc.
Katarzyna Nowicka

Pytanie moje dotyczy użycia słowa kanister wymawianej przez bardzo dużą rzeszę Polaków jak karnister. Czy hipoteza, że niepoprawna wersja używana jest przez większość Polaków, jest prawdziwa?
Pozdrawiam serdecznie Redakcję Poradni Językowej PWN.