Czy sylabą można nazwać tylko i wyłącznie część wyrazu („podziel wyraz na sylaby”, „ile sylab jest w wyrazie”), czy też można tak nazwać zbitkę liter występującą niezależnie? Przykład ćwiczenia dla klasy I: „Przeczytaj sylaby: ma, mo, mu, ty, ta, te, da, do, dó”. Ćwiczenia tego typu mają na celu naukę czytania większych cząstek niż pojedyncze litery i czasem pojawiają się w nich zbitki niebędące nawet potencjalnie sylabami żadnego wyrazu (np. yr, oń, eń).
Z poważaniem
Aleksandra Mazur

Mam trzech Synów. Pytanie moje brzmi, jak poprawnie podpisać się przy życzeniach: czy można użyć zwrotu: Asia i Karol z Dziećmi czy należałoby uczyć formy z Synami?

z poważaniem
Asia

Szanowni Państwo,

zwracam się z prośbą o wyjaśnienie stosowania zapisu zaimków mój, nasz małą literą. Mnie wydaje się to oczywiste, że jedyny poprawny zapis jest małą literą, natomiast mój kolega z pracy uważa, że poprawna pisownia jest dużą literą i świadczy o szacunku do samego siebie. Proszę o rozwianie jego wątpliwości.

Z wyrazami szacunku

Barbara Matusiak

Szanowni Państwo,
chciałam zapytać dlaczego wyraz szarańcza ma w dopełniaczu liczby mnogiej formę szarańczy, a nie szarańcz, oraz dlaczego poprawna jest forma pomarańczy (również w dopełniaczu liczby mnogiej).

Łączę wyrazy szacunku

Chciałabym poznać wytłumaczenie zwrotu: szczurzyć oczy (uszy).

Z góry pięknie dziękuję za wytłumaczenie

Chciałem spytać o wyraz tabularaza, popularny w Internecie, odmieniany i poręczniejszy niż wyniosła tabula rasa, np. „(…) trudno jest doradzać tabularazie do której nic nie dociera’’ (http://www.bowling.bm5.pl/forum2002/bownet.asp?ID=1624). Czy jest to już byt na tyle samodzielny i powszechny, by zyskać aprobatę językoznawców, przynajmniej w ramach stylu potocznego?

Jak należy napisać nie straszny czy niestraszny (i dlaczego): „Taki wiatr mi nie straszny”?

Czy talent w odniesieniu do osoby ma liczbę mnogą? Czy można powiedzieć talenty? Spotkałam się z formą talenci, może stworzoną analogicznie do malkontent – malkontenci, ale nie jestem do niej przekonana w najmniejszym stopniu.

„On tak już ma”, „Mam często tak, że nic mi się nie chce” – czy zdania te są poprawne, czy nie rażą Państwa w języku potocznym? Spotkałem się z opinią, że lepiej powiedzieć: „On taki już jest” i po prostu: „Często nic mi się nie chce” oraz że przytoczone na początku konstrukcje to twór ostatnich lat, spopularyzowany przez Ryszarda Rynkowskiego („Ten typ tak ma”). Może to kalka z innego języka?

Szanowni Państwo,

jeżeli w tekście głównym książki cytuję wiersz w oryginale (kilka strof) i chciałabym podać jego tłumaczenie w przypisie dolnym, to czy powinnam w tym przypisie zachować układ strof (co zajmie zapewne kilka stron), czy mogę to napisać w ciągu, oddzielając np. poszczególne wiersze średnikami lub ukośnikami?

Z góry dziękuję za odpowiedź,

stała czytelniczka