Nurtuje mnie problem słowa zabobon. Mianowicie chodzi o odniesienie tego słowa do chrześcijaństwa. Czy pojęcia tego można używać w stosunku do katolicyzmu? Z definicji w Słowniku języka polskiego PWN wnioskuję, że tak. Jednak chciałbym mieć na ten temat zdanie eksperta.
Z wyrazami szacunku
Piotr Zychowicz

W powieści Romana Praszyńskiego pt. Córki Lota (s. 211) znalazłem takie oto zdanie: „Upewniony co do czystości mej przyszłej małżonki, wprowadziłem ją pod swój dach”. Czy użycie przecinka po wyrazie małżonki jest w tym przypadku uzasadnione?

Czy wyrażenie za czasów mojej młodości jest pleonazmem?

„Rodzic powinien znać statut przedszkola. Określa on zarówno wszystkie prawa, jak i obowiązki”. Czy użycie zaimka on jest poprawne? Do którego rzeczownika się on odnosi: do rodzica czy do statutu? Czy istnieje reguła, że gdy w zdaniu są dwa rzeczowniki tego samego rodzaju (podmiot i dopełnienie), to zaimek w zdaniu następującym odnosi się do podmiotu?
Magda

Zastanawiam się nad użyciem słowa zaimplementować, czy nie jest to czasem kalka angielskiego słowa? Szukam alternatywnego zastępstwa w języku polskim dla tego przykładu: „W rozdziale 12 znajdziesz szczegółowy opis interfejsów dbExpress, które możesz zaimplementować do stworzenia własnych sterowników dbExpres”.
Dziękuje za poprzednią odpowiedź i szybkość

Szanowni Państwo,
Wielki słownik ortograficzny PWN podaje – zgodnie z regułą [231], odnoszącą się do nazwisk osób urodzonych przed 1800 r. – sposób pisowni nazwiska kanclerza Jana Zamojskiego przez j. Internetowa encyklopedia PWN tej reguły nie stosuje i podaje tylko formę Zamoyski. Czy zatem reguła [231] nie jest obligatoryjna, a tylko „zalecająca”? Jak postępować z nazwiskami osób urodzonych przed 1800 r., których dojrzała aktywność przypadła już na wiek XIX?
Piotr Sanetra

Szanowni Eksperci,
czy wiadomo, z jakiego czasu pochodzi powiedzenie za mundurem panny sznurem?
Dziękuję
Iwona

O ile mi wiadomo, praktyka redaktorska w powieściach przynajmniej w niektórych wydawnictwach jest taka, że wszystkie liczby w dialogach muszą być zapisane słownie.

Prowadzi to, w moim odczuciu, do dialogów, które sie naprawdę bardzo ciężko czyta. Przykład: Nielegalni Severskiego, str. 718:

- Dwudziestego pierwszego marca tysiąc dziewięćset sieddmendziesiątego trzeciego roku wystawiłem dokumenty dla (...)

Tymczasem już na str. 719 narrator pisze:

"Obaj doskonale wiedzieli, jaką wartość ma zielony notatnik (...) z 1953 roku"

W moim odczuciu zapis słowny dużych liczb jest zwyczajnie nieczytelny.

Skąd się wzięła ta praktyka?

Czy w tekście stylizowanym na mowę górali należy ch zamieniać na h? Taką ortografię można znaleźć u Tetmajera (Na skalnym Podhalu), gdzie są brzuhy, hłopy, Hohołów, ciho, phał, rahować, hmury… Czy dotyczy to każdego ch? (Przykładowo Chełmża i Tarchomin w takim tekście byłyby Hełmżą i Tarhominem?).
Jeszcze bardziej tajemnicze jest rozróżnianie przez Tetmajera narratorskiego Dunajca od cytowanego Dónajca, podczas gdy generalnie u zachowuje – jakie jest tego wytłumaczenie?

Uprzejmie proszę o pomoc w odmianie nazwisk w liczbie mnogiej. Przygotowuję listę gości do zaproszeń ślubnych i nie chcę popełnić błędu. Cytuję: „Karolina … i Robert … zapraszają Sz.P. XY Mrowiec, XY Grygoriew, XY Kowalik (…)”. Czy w zaproszeniach i winietkach na stół należy wpisać zwrot osoba towarzysząca z dużej, czy małej litery? Czy w zaproszeniu wpisujemy najpierw imię kobiety, a następnie imię mężczyzny?
Bardzo proszę o możliwie pilną odpowiedź.
Serdecznie dziękuję