Moje drugie pytanie bibliograficzne dotyczy rzadkiej sytuacji, kiedy kolejno przywoływane publikacje mają dwóch (dwoje) i tych samych autorów. Czy właściwe jest wtedy zastosowanie form ciż (dla dwóch mężczyzn lub mężczyzny i kobiety) oraz też (dla dwóch kobiet)? Chodzi tu o odpowiednik form tenże i taż w liczbie mnogiej.

Słownik języka polskiego: „zawiera wyrazy i wyrażenia pochodzące zarówno ze słownictwa ogólnego, jak i terminy specjalistyczne, które mogą być znane poza kręgiem specjalistów”. Wydawałoby mi się, że słownik języka polskiego powinien zawierać maksymalną liczbę słów, tak by nie było wątpliwości, że dane słowo jest poprawne w tym języku, a tak nie jest.
A co z tymi nieznanymi poza kręgiem specjalistów? Nie są one ujęte w słowniku języka polskiego, więc co z nimi? Są po polsku czy nie? I jakie kryterium tu decyduje?
W słownikach języka polskiego moim zdaniem panuje wielka niekonsekwencja. Weźmy np. motylki: paź żeglarz jest, niepylak apollo jest, ale nie ma niepylaka mnemozyny. Jest osinowiec, ale gatunku pokłonnik, do jakiego należy, nie ma (oparłem się na OSPS). Przykłady można by mnożyć.
I mam dylemat, czytając książkę o motylkach i poznając naprawdę przepiękne z punktu widzenia scrabblisty (tak na marginesie słowo scrabble jest, terminu określajacego osobę grającą w tę grę nie ma w słownikach…?) słówka jak szczakoń, czy terminy nieznane poza kręgiem fachowców są po polsku, czy nie? Dlaczego moim zdaniem czysto polskich słów nie ma w słownikach, albo inaczej – dlaczego są one w tak niekonsekwentny sposób odnotowywane?

Co jest wyznacznikiem tego, które związki frazeologiczne można uznać za przysłowia?

Kruk krukowi(parafraza)

Rymokleta rymoklecie oka nie wykole,
stąd się plenią w internecie pomimo biadoleń.
Nikt nie znalazł rozwiązania, by zjawisko zmienić,
więc się cieszą swym bazgraniem, bo je ktoś docenił.

Czy trafny jest komentarz poniżej odnośnie zacytowanego czterowersu:

Czy się plenią oka, czy rymokleci, bo tak na skróty piszą nieraz poeci?

A może się czepiam, bom też wierszokleta?

Szanowni Państwo,

Czy wyrażenie  rozproszyć skupienie jest poprawne? (Analogicznie do  rozproszyć uwagę). Jeżeli tak, to czy można o czymś powiedzieć imiesłowem, że jest  rozpraszające skupienie?

Z poważaniem,

Mateusz Migut

Czy można uznać za poprawne wyrażenie robienie, co się da? Wątpliwość bierze się z tego, że o ile robić łączy się z biernikiem (robić co), o tyle robienie już z dopełniaczem (robienie czego). Jednak robienie, CZEGO się da brzmi chyba zbyt dziwnie.

Szanowni Państwo,
ostatnio słyszymy, jak różni mówcy swobodnie odmieniają cudzysłów na w cudzysłowiu. Coraz częściej dotyczy to również oficjalnych wypowiedzi w radiu i tv. Czyżby zapadły jakieś nowe ustalenia i teraz tak też można?
B. Sz.

Szanowni Państwo,
chciałbym zapytać o to, kiedy w tekście na określenie liczb powinno używać się cyfr, a kiedy liczebników.
Serdecznie pozdrawiam!

Czy jeśli w tekście popularnonaukowym decyduję się na stosowanie cudzysłowów w przytoczeniach wypowiedzi ustnych (pisanych w formie teraźniejszej, np. Szliśmy przez gęsty las, a Adam mówił cicho: „Nie rób żadnego hałasu”. „Dlaczego?” – pytam. „Bo spłoszysz je wszystkie”.) , to czy mogę nie stosować wyróżnienia blokowego w przypadku dłuższych fragmentów takich wypowiedzi?

Pozdrawiam

Szanowni Państwo,
czy cytując tekst, musimy cytować go zgodnie z jego układem? Na przykład tekst pisany jest ciągiem, a lepsze byłoby jego wypunktowanie (bez zmiany treści) lub inna sytuacja: w tekście źródłowym stosowano jako punktory myślniki, a ja chciałabym dostosować tekst do swoich wytycznych i zamiast myślników użyć liter alfabetu: a)…, b)… itd.
Dziękuję za odpowiedź