Chciałbym zapytać, czy poniższe zdania są poprawne pod względem interpunkcyjnym:
1. „Co do śpiewu, ten chłopak nie ma sobie równych”.
2. „Co do mnie, mam wszystkiego dosyć”.
W książce Gdzie postawić przecinek? Ewa i Feliks Przyłubscy opowiadają się za niestawianiem przecinka po konstrukcji rozpoczynającej się od co do. Dodam tylko, że powyższe zdania pochodzą z internetowego Słownika języka polskiego PWN.
Dziękuję.

Szanowny Panie Profesorze Językoznawco Udzielający Porad!
Chciałabym się dowiedzieć, czy obce słowa i wyrażenia takie, jak np.: ego, a priori, credo, consensus, brewe, par excellence, motu proprio, notabene, ad hoc, happy end, pro life, sic, de facto, college, zadomowiły się na tyle w polszczyźnie, że nie trzeba już ich wyróżniać w tekście kursywą? Czy może niektóre z nich?
Z poważaniem
Aleksandra Kowal

Dzień dobry,
czy wyrażenie początkiem bez przyimka, w znaczeniu ‘na początku’ jest prawidłowe?
Na przykład: Decyzja zapadnie najwcześniej początkiem lutego lub Przygotuję to początkiem przyszłego tygodnia. Często spotykam się z takimi sformułowaniami na południu Polski.

Z pozdrowieniami
KW

Szanowni Państwo!
Jaki stopień nakazu zawiera w sobie słowo powinien? Czy oznacza, że ktoś jest zobowiązany do wykonania jakiejś czynności, czy też pozostawione to jest jego decyzji? Czy więc powinien coś zrobić oznacza raczej, że może coś zrobić, czy też, że musi to zrobić?
Czy określenie należy coś zrobić jest równoznaczne z powinno się coś zrobić, czy też należy niesie w sobie silniejszy nakaz?
Pozdrawiam
Kazimierz Chłobowski

Szanowni Państwo,
ostatnio słyszymy, jak różni mówcy swobodnie odmieniają cudzysłów na w cudzysłowiu. Coraz częściej dotyczy to również oficjalnych wypowiedzi w radiu i tv. Czyżby zapadły jakieś nowe ustalenia i teraz tak też można?
B. Sz.

Jeśli cytat złożony z kilku zdań jest samodzielnym akapitem, czy kropka nie powinna znaleźć się przed znakiem cudzysłowu? Por. następujący osobny akapit z czyjąś wypowiedzią: „Bierzemy pod uwagę obecną sytuację tej branży w Polsce. Proszę jednak nie naciskać, bo i tak na pewne decyzje, rozwiązania trzeba więcej czasu. Nasi specjaliści już pracują nad nowymi propozycjami, a na razie proponujemy poprzedni system.”

Bardzo proszę o wyjaśnienie sprawy, która budzi liczne kontrowersje i spory. Dawniej, gdy wydawaliśmy książkę związaną z literaturą czy językoznawstwem rosyjskim lub szerzej – wschodniosłowiańskim (książkę – zaznaczmy – pisaną po polsku), stosowaliśmy zapis rosyjskich nazwisk czy tytułów dzieł w transkrypcji lub transliteracji, w zależności od potrzeb. Wszelkie cytaty były przekładane na język polski, a w razie podawania również brzmienia oryginalnego – transkrybowane. Od pewnego czasu autorzy zaczęli się chyba wzorować na książkach wydawanych w Rosji, na Białorusi i Ukrainie – w polskich tekstach i w przypisach stosuje się zapis fragmentów grażdanką. Taki tekst (dotyczący np. motywu śmierci u Tołstoja) staje się niezrozumiały dla kogoś, kto nie zna języka rosyjskiego (choćby twórczość Tołstoja – w tłumaczeniach – znał na pamięć), bo wszelkie przykłady, cytaty ilustrujące jakąś tezę itd. są wydrukowane po rosyjsku. W polskich zdaniach są wtrącenia po rosyjsku, wydrukowane grażdanką, co sprawia okropne wrażenie. Dam przykłady, ale niestety, nie mam czcionki rosyjskiej, wszystko zatem, co autor tekstu pisał grażdanką, zostanie przeze mnie podane wersalikami.
Autor relacjonuje dokładnie przebieg zdarzeń wiążących się z osobą „PIERIEKRASNOGO EKZIEKUTORA” (…) Jak konstatuje autor ARCHIJEREJA, czas nie zmienił rodziny Turkinów, czytamy bowiem, że „u TURKINYCH PO – PRIEŻNIEMU (…) KOTIK IGRAJET…”. W przypisach powstają też dziwaczne sytuacje, gdy jeden przypis drukowany jest grażdanką, drugi po polsku, a w przypadku powtórnego cytowania tego samego autora raz pisze się tamże po polsku, innym razem po rosyjsku. Dotyczy to całości zapisu bibliograficznego w przypisie: w przypadku przytaczania dzieła rosyjskiego również cały „aparat” – s. (strona), nr, t. (tom) itd. – jest drukowany grażdanką. Na domiar złego: w pracach zbiorowych, składających się z artykułów autorów zarówno polskich, jak i rosyjskich (białoruskich, ukraińskich), piszących niezależnie od swej narodowości czasem w języku ojczystym, czasem nie, stosuje się w nagłówkach artykułów zapis imienia i nazwiska autora w zależności od tego, po jakiemu jest napisana jego praca… Bardzo proszę o możliwie „dyrektywne” (jeśli to możliwe) rozstrzygnięcie, czy takie praktyki są dopuszczalne i jak dalece. Przepraszam za tak długie pytanie, ale żałuję, że nie mogę tu więcej okropnych przykładów przytoczyć…

Szanowni Państwo!
Czy jeżeli fragment tekstu jest pisany czcionką pogrubioną (boldem) i występują po nim np. przecinek, kropka lub wielokropek itd., to czy wspomniane znaki interpunkcyjne również powinny być pisane czcionką pogrubioną?
Serdecznie dziękuję za odpowiedź

Dzień dobry, chciałabym poprosić o opinię czy sformułowanie decydent finalny/ decydent niefinalny jest zasadne, biorąc pod uwagę znaczenie słowa decydent/decydować.

Dzień dobry:)
W dedykacji pracy dyplomowej chcę napisać podziękowanie. Którą formę wybrać?

Moim dzieciom – Oli i Krzysiowi – dedykuję… (poświęcam)
Oli i Krzysiowi – dedykuję… (poświęcam…)
Moim dzieciom – dedykuję… (poświęcam…)

To poświęcam jakoś mi się źle kojarzy (bo przecież ta praca, to nie poświęcenie:))
Proszę o pomoc:) Czy mogę poprosić o przesłanie mi tej odpowiedzi na maila?
Dziękuję i pozdrawiam
J.W.