Witam.
Mam pytanię o spolszczenie imienia Agatha (w odniesieniu do pisarki Agathy Christie). Czy poprawna jest forma Agata? Znalazłam w Edycji tekstów Wolańskiego zasadę, że imiona niektórych postaci, żyjących przed XX wiekiem, mają oprócz postaci oryginalnej także oboczną postać spolszczoną (np. Aleksandr – Aleksander Puszkin). Czy tę zasadę można analogicznie potraktować do pisarki Agathy Christie?

Często system informatyczny ogranicza możliwość stosowania wyrazu zgodnego z sytuacją, jak liczba mnoga, czy rodzaj żeński. Spotkałem się z zapisami jak sam(-a) (gdy końcówka jest dodawana), pierwszy/a (gdy końcówka się zmienia) albo chciał(a)byś (gdy litera pojawia się w środku).
Czy istnieją reguły, które dyktują pisownię w takiej sytuacji (w tym zastosowanie łącznika)?

Skrót à w znaczeniu „po”

Według Słownika wyrazów Obcych (PWN, 1996), to skrót używany w rachunkowości, np. 10 sztuk à 5 zł. Czy w innych rodzajach tekstów można go używać? Np. w opisie bibliograficznym: Atlas kosmosu, Warszawa: Hachette Polska, 2021-2023, 60 wol. (à 95 [1] s.). O tym skrócie nic nie ma w Edycji tekstów A. Wolańskiego, ISJP PWN, WSJP PWN. Marek Piersa.

Szanowni Państwo,
proszę o wyjaśnienie, czy w tabeli rozpoczynanie tekstu wielką literą w boczkach pierwszego stopnia jest obligatoryjne? O zasadzie tej można przeczytać w Edycji tekstów Pana A. Wolańskiego. Przeglądając jednak tabele w tej publikacji, można znaleźć wiele, w których tych przepisów się nie uwzględnia. Jeśli np. tabela składa się z dwóch kolumn, w których porównuje się jakieś cechy, to nigdy nie rozpoczyna się tekstu w jednej z kolumn wielką literą.

Szanowni Państwo,
czy często spotykane zalecenie dotyczące niewcinania pierwszego akapitu rozdziału jest rzeczywiście trafne? Czy nie jest to po prostu modne (chwilowe?) przejęcie zwyczaju anglosaskiego? Moim zdaniem zaburza ono symetrię układu akapitów. W polskich publikacjach, zwłaszcza tych starszych, wcina się wszystko. Czy wobec tego istniała kiedyś jakaś inna norma?
Pozdrawiam
Mirosław Płoski

Szanowni Państwo,
proszę o wyjaśnienie, która z łacińskich form oznaczających warunek konieczny jest poprawna: conditio sine qua non (taką pisownię znaleźć można w Nowym leksykonie PWN) czy condicio sine qua non (wersja przyjęta w Wielkim słowniku wyrazów obcych PWN). A może obie są poprawne?
Podobne wątpliwości budzi pisownia słowa condicionalis (wg Wielkiego słownika wyrazów obcych PWN) i conditionalis (wg Wielkiego słownika ortograficznego PWN) – czy również tutaj obie formy są poprawne i mamy po prostu do czynienia z „ewolucją” w zakresie filologii klasycznej (w różnych słownikach łacińsko-polskich na określenie polskiego warunku znalazłem obie formy: conditio i condicio). Jeśli poprawne są obie formy, może warto by to w kolejnych wydaniach słowników odnotować?
Z pozdrowieniami
Stanisław Danecki

Profesor UŁ Jerzy Starnawski przytoczył swego czasu następującą anegdotę o prof. Kazimierzu Nitschu: „Nitsch wywiesił kiedyś ogłoszenie zaczęte słowami: «Ci, co chodzą na moje seminarium...». Znalazł się student, który poprawił «co» na «którzy». Nadszedł Nitsch i dopisał z boku: «Panno Święta, co Jasnej bronisz Częstochowy...». Student polemizujący z profesorem nie pozostał dłużny, dopisał: «Co wolno Mickiewiczu, to nie tobie, Nitschu»”. Kto tak naprawdę miał rację w tym sporze?

Spotykam się z dwoma rodzajami cudzysłowu wewnętrznego: „«…»” oraz „>”. Który z nich jest bliższy polskiemu zwyczajowi typograficznemu? Czy zakres ich stosowalności jest taki sam?

Czy jest jakaś norma językowa, regulująca stawianie znaków diakrytycznych w zapisie godziny? To znaczy jak powinniśmy napisać: 12:30, 12.30, 12^30, 12H30? Proszę o poradę.

Dzień dobry,
chciałabym zapytać, czy przytaczając w tekście słowa jakiejś osoby, czytane przez inną osobę, należy te słowa podwójnie wyróżnić, np. zapisać kursywą i dodatkowo ująć w cudzysłów.
Pozdrawiam
Marta Ś.